Camino Fotos deel 6- O Cebrero, dag 9 en 10

Wanneer 'n mens die Franse roete van die Camino stap, is daar sekere legendariese klimme ingebou. Die eerste een, vir die mense wat die hele pad van St Jean af stap, begin dit sommer met 'n "bang" met die Perenië wat die eerste dag al oorgesteek word na Roncesvallez toe.  Daar is 'n baie lang plat vlakte tussen Pamplona en Leon wat die Meseta genoem word, amper soos om die Vrystaat te deurkruis. (Dit het die ander my vertel wat ek ontmoet het, ek het eers in Leon begin agv tydsgebrek.)

Na die Meseta is die meeste mense baie gelukkig om weer te kan klim, soos daardie een verby die Cruz de Ferro. Maar die volgende grote is O Cebrero, waar die Leon Castillia provinsie ophou, en Galicea begin. En die oomblik wat 'n mens uit Villafranca del Bierzo uitstap, begin die klim na O Cebrero toe. Maar dit is ongelooflike mooi omgewing, dit maak die klim die moeite werd. Van Villafranca af klim jy vir baie lank langs die Rio Valcarce (rivier) wat vreedsaam naby jou kabbel en vir jou fluister dat enige iets moontlik is.  Vandag wy ons aan O Cebrero. Met groot respek.



Ekskuus, ek weet hy is so effens uit fokus uit, my kamera het vroegoggend partykeer gesukkel daarmee. Hier is hoe 'n mens vir lank uit Villafranca uit stap, reg langs die pad op 'n spesiale voetslaanroete, wat vir ver gedeeltes nog geel tartan ook is. Reg langs die riviertjie op.



Ten minste was die rivier altyd pragtig om na te kyk!

Soms was die beskawing en moderne lewe so ontstellend naby...


Daar is verskillende maniere om die Camino te doen. Stap is die oudste, jy kan ook te perd of donkie dit doen. Of met 'n fiets, maar niks met 'n enjin nie. Hierdie jong dame het dit in styl gedoen, met pappakrag. Ek wens net die pragtige, fikse mamma was ook in hierdie foto!


Baie mense vra wat is die een Albergue wat 'n mens nie moet mis nie. Die een antwoord wat ek gekry het, was die een in Ruitelan. Toevallig was dit die enigste plek waar die "bedbugs" my beetgekry het! Maar die diens was uitstekend in Ruitelan, baie gasvry, baie lekker aandete en ontbyt, alles saam met die bed vir E 15!
Hierdie foto van Ruitelan beskryf Spanje vir my so mooi: Landelik, baie, baie beeste (en beesmis!) plattelands, maar die moderne is altyd naby- kyk daardie helse hoë brue! As so groot lorrie 20 m lank is, dan moet daardie brue ten minste 60 meter hoog wees! Die Albergue is net links van die pad, daardie gebou met die terracotta fondasie en wit bokant.



Uit Ruitelan uit raak dit harde werk, maar ook steeds verskriklik mooi! Daardie ou bruggies doen dit ook vir my!


In hierdie gedeelte is volop water, en dit is lekker dat so baie van hulle toeganklik vir die pelgrims gemaak word. Baie soet, heerlike water.


Ja, hierdie fontein is ook na DAAI ridder van Hospital de Orbigo se brug vernoem, die een wat 300 ouens op die brug van hulle perde af laat val het vir sy meisie... Ja, daardie is 'n braaiplek langs die fontein, die Spanjaarde hou ook baie van braai en bier en jag- goeie mense...

Later die oggend begin die roete so lyk na 'n plek waar bobbejane dit net met kieries sal waag...


Maar saam met al die sweet word die uitsig ook al hoe mooier!


Ja, netnou was ons nog doer onder!

Kort voor bo gaan 'n mens oor die grens van die Galicia provinsie van Spanje, en dit lyk my almal het iets te sê daaroor- gekke en dwase was ook hier...


As jy hier uitkom, dan is jy in die laaste 100 meter van O Cebrero se klim...


Die Munisipale refugio bo op O Cebreiro is maar baie basies, en baie beknop, en tog ook netjies. Dit gee 'n warm stort en 'n warm bed, wat meer wou jy gehad het? Privaatheid? Nie op hierdie reis nie...



Vir die gebrek aan privaatheid maak die uitsig meer as dubbel en dwars op!


Hier bo op die berg het die windjie maar gewaai, en dit was koud. Maar daar is 'n paar restourante in O Cebreiro. Die een wat ek baie geniet het, was Meson Carolo, langs die onderste pad. Op die koue somersaand was daar 'n warm kaggelvuur, warm kos, en 'n gevoel van huislikheid.


Ja, na 'n uitputtende dag, as jy net koud binne bly selfs na die warm stort, dan is 'n warm bord kos, en 'n glasie rooiwyn, en 'n lekker warm hartlike plek, al verstaan niemand 'n woord wat jy sê nie, 'n baie mooi ervaring!



Net so notatjie vir dié wat wonder of hulle dit kan maak- ek het! En ek is sekerlik een van die wêreld se 10% swakste stappers agv jare se belegging in Castle lager en die gemeentetannies se koeksisters! Ja, jy kan dit maak, tree vir tree kom 'n mens teen enige bult uit, ek belowe!