Kersfees in die Schmidt huisgesin...

VAndag is daar nie baie woorde nie,  a picture is more worth than a thousand words...

Ouma Nell-Marie en Stephan

 

 

 

Ewald en Bernard

 

 

 

Anja en haar tannie Liezel- die Rooi Brigade...

En nou kom Annelie by... 

En dan die foto wat die wêreld geskok het...

Die Boodskap van Kersfees is baie belangrik, die mense in ons lewens is BAIE belangrik, en dan is daar nog so 'n laaste ou ietsie wat die kinders vaagweg onthou...

Ons Kersfees is baie lekker vanjaar- hoop julle s'n is/was ook die moeite werd gewees!

Wonderlike ervarings wanneer die vis wel byt...

Ekskuus, ek het bietjie lanklaas hier met julle gesels...

So op die Geloftedag het ek en my jongste twee weer die viswaters gaan aandurf!

Twee ervare vissermanne- let op die professionele opset, die netheid...

Ons het die ekspedisie deeglik beplan. Twee houers met erdwurms is aangeskaf, elkeen van hulle 'n vrywilliger wat hulle lewens wou gee vir die groter saak van die bevordering van die mensdom...

'n Paar keer het dit al gebeur dat ons absoluut niks vang nie. Maar nie vandag nie! O nee, vandag sou ons nie met leë hande huis toe gaan nie. Die eerste byt van die dag was epies.  Die poliesman het opgespring op klein Ewald se stok. Net soos op daardie groot hengelprogramme wat ons graag kyk op DSTV, storm my seun nader, en kap behendig die vis vas aan die hoek. 'n Epiese stryd tussen man en vis ontstaan. Dan neem die vis weer 'n lopie wat die lyn afrol van die katrol af, dan word die rem aangedraai, en weer met bultende spiere ingekatrol. Ek en Jongste dra maar koeldrankies aan, en vee die sweet af...  So dis hoekom mense so verslaaf aan hengel kan raak? Daardie oeroue stryd tussen die mens en sy kos...
Na wat soos 'n ewigheid gevoel het, is die vis uiteindelik ingebring tot in die hande van die trotse hengelaar. Ons moes natuurlik eers 'n foto vir die familie se trofeekamer neem, voordat die vis toegelaat is om sy lewe in die dam te gaan voortsit...

Vis nommer 1 in 'n lang tyd! Kurper?

Na die epiese worstelstryd het daar stilte neergedaal oor die waters... die natuur was in rou oor die reus wat geval het...
Maar na so 'n ruk keer die natuur mos maar altyd weer terug na sy gebaande weë- 'n nuwe ekwilibrium word gevind wanneer die sisteem so wreed versteur is. En kort voor lank gebeur dit weer- 'n volgende reus onder visse maak 'n klein berekeningsfoutjie.  Hy hap na die vrywillige erdwurm aan die hoek. Soms is die versoeking net te groot, al het jou ma jou dalk gewaarsku om nie jou mond aan enige ding te sit nie...

En na nog 'n titaniese stryd het vis nommer 2- 'n baars? die stryd verloor teen die kombinasie van man en Shimano...

Vis nommer twee- is dit 'n Swartbaars?

Nou ja, dis vir dae soos hierdie wat ons lewe. Twee pragtige fotos om teen die herinneringsmuur te sit, saam met die marlyne, leeus en olifante wat nog in die toekoms gejag gaan word...
Min dinge is so sleg soos om met leë hande terug te gaan huis toe. En tog is daar ook 'n groot stuk vrede in die "catch & release" beginsel, om hierdie reuse die geleentheid te gee om nog bietjie groter te word, en nog kampioen visse daar tussen die riete te gaan verwek...

Ons vang vis vandag

So met die afgelope paar weke se baie spannende tye het ons besluit ons het 'n goeie gesinsdag nodig.  Ek het my Rhino Rally opgeoffer, en ons het ons gemeente se gesinskamp ook prysgegee.
Vroeër in die week het ons 'n familievergadering gehou. Elkeen kon hulle opinie oor die gesinsdag op die tafel plaas. Eers het Stephan tydens daardie geleentheid gesê hy kan niks op die tafel plaas nie. Want daar is te veel skottelgoed, en boeke, en ander gemors op die tafel...

Ousus wou graag Krokodilplaas toe gegaan het, maar die broers het niks daarvan gehou nie.  Pa en Ma het buite stemming gebly. Ons het aanvanklik toe ooreen gekom om 'n heerlike gesinsdag by die Weesgerus oord net buite Nylstroom, se dagbesoekersgebied te gaan deurbring. Daar is 'n swembad en 'n piekniek gebied. Dan is daar 'n heerlike dam, met baie vis. So gesê so gedaan- almal was tevrede.  Ons moes net so paar rand alweer belê om ons visvang toerusting op datum te kry.

So ry ons uit na Weesgerus toe. Nou kyk, die dagbesoekersgebied het twee areas- aan die een kant is die Damlapa, waar 'n mens lekker etes teen goeie prys kan eet, En heel oorkant die dam is die ander dagbesoekers gebied, waar die swembad is, braaiplekke, badkamers, en hengelgebied.... Ons stop by die hek. Nee, sê hulle, ons moet by die oord self se kantoor gaan betaal om te mag inkom. Ons kom daar, nee, sê hulle, daar is 'n privaat funksie in die Damlapa. Geen dagbesoekers vandag nie. Ons probeer verduidelik dat ons nie by die Damlapa wil wees nie, maar by die oorkant. Niks  "joy"  nie- ons is nie welkom vandag nie...

Ons skakel ons gemeentelede met 'n luukse oord by ons dorpsdam. Nee, sê hulle, vandag is daar 'n troue, en ons is ook nie vandag daar welkom nie. Ek wou net begin hartseer raak. Ek het dan die motorfietse, en die doughnuts en die versnelrenne in Harrismith opgeoffer vir vandag, en nou wil niemand ons hê nie!

Ons ry maar verder, na die oorkant van die Donkerpoortdam toe. Daar waar die ou visvangklub was, is net groot borde op- Privaat Eiendom, geen toegang nie. Ek stap maar daar in, en gelukkig herken ek een van die mense wat daar binne sit en hengel. Hy verduidelik dat die munisipale hengelterrein net bietjie verder aan is.

Uiteindelik het ons darem langs die water uitgekom.  Toe was die groot frustrasie om drie visstokke weer gereed te kry, lyn op lank vergete katrolle te span, weer te onthou hoe hoeke en sinkers aan lyn vaskom.  Na 'n hele gesukkel het ons drie lyne in die water.

Ons het ons gasbokkie saamgeneem, en 'n baie lekker brunch gemaak, insluitende bacon en eiers, cheese bangers, varkrashers, brood, kaas, aarbeie en jogurt, en uiteindelik lekker koffie.

Toe raak Anja skielik lus om ook te probeer. En wonder bo wonder- daar geniet sy die hengel idee! "Dit is baie relaxing..."

 Die pa was weer baie bedonnerd, die ma was weer baie vredeliewend, die dogter was emo, die seuns het gemoan en groan- basies 'n doodgewone oggend in die Schmidt familie se geskiedenis.

En uiteindelik het ons dit baie geniet!  Hier is die bewyse...

Totale aantal visse= 0.

Bernard, Anja. Annelie, Stephan en Ewald jnr.

Bernard en sy Mammie... 

Bernard, Anja en Ewald

Sarah de Jager...

Entoesiastiese hengelaars!

Die Prysuitdeling uit die voorste gestoeltes...

Gisteraand het ek nou vir die heel eerste keer in my ganse lewe in die eregaste sitplekke gesit by ons Hoërskool se Prestige Aand (alias Prysuitdeling).  Daar het ek my posisie ingeneem langs Gerespekteerde Skoolhoof en sy vrou, en Beheerliggaamsvoorsitter en Mevrou.  Die eer het ek verdien, omdat ek moes opdraf in die begin, en plegtig die geleentheid op gepaste wyse tweetalig open.

Ek was nogal net lus om ietsie te sê oor Spreuke 20:4 in beide tale van ons land wat ek ken. Zulu is nie meer een van hulle nie... In elk geval, Spreuke 20:4 sê: "Die Luiaard plant nie in die saaityd nie, en soek iets in die oestyd wat nie daar is nie..."   Ek het hulle vinnig verseker dat ek nou nie met die luiaards praat nie, want hier is ons dan om 'n pragtige oes te vier. Daar is hard in die saaityd gesaai- tyd op die harde banke en op die sportvelde deurgebring, om sukses te verseker. En daardie oes word vanaand gevier...  Maar vir die ouens wat nie daar kon wees nie (gebrek aan oes, sien?) en dié wat daar was vir Padpatrollie, het ek verseker dat die volgende saaityd binnekort aanbreek, en volgende jaar se oes kan heelwat beter lyk as vanjaar s'n.  Daar is altyd geleenthede om jouself te verbeter...  wyse woorde, né?

Dit het my nou diep laat nadink, soos die Prediker sou sê. En hier is 'n paar gevolgtrekkings oor die Prysuitdeling of dalk eerder: my ervaring van die Prestige aand...

1.  Maak nie saak hoe lank 'n Dominee op 'n Prestige aand praat nie, dit sal altyd te lank wees...  (onthou nou- ek was nog altyd so effens aandagafleibaar...) 
2.   Dis nie lekker om Grênd te wees nie. Dis nie lekker om daar heel voor te sit op die harde plastiekstoele vir 3 1/2 ure aanmekaar nie. Ek hou baie meer daarvan om buite die deure te sit en inkyk, op my eie kampstoel. En eendag gaan ek nog my gasbraaier ook saamvat, al dreig Annelie my.   En 'n koelboks. Met Windhoek Light in...
3. Daar is darem ongelooflike begaafde kinders in onse dorpie... 
4. Daar is baie kinders wat soos my skooldae presteer- net-net genooi na die Prestige Aand vir 'n kulturele aktiwiteit of Padpatrollie... Noudat ek daaraan dink, Padpatrollie was op my twee sussies se CV, nooit op myne nie... 
5. Daar uit die voorste gestoeltes lyk dit darem baie lekker as hulle so in die openbaar jou prestasies aflees en dit vat so lank... nie negatief bedoel nie, ek glo elkeen moet sy gawes ten volle benut, en dit is lekker as jy soms erkenning kry daarvoor.
6.  Die hartseer in die oë van party van die mees briljante kinders, omdat hulle dalk oorgewig is en nie so sosiaal aanvaarbaar voel soos die eerste netbalspan nie...  hulle dink hulle is nie so goed soos die ander nie, terwyl... 
7. Party rugbyspelers kry darem baie groot applous vir 'n enkele prestasie, en ander akademiese wrakke kry amper geen vir baie prestasie nie...  Gewildheid op skool is 'n vreemde ding, en 'n gejaag na wind... 
8. Die heel lekkerste ding van die Prysuitdeling is om na 3 1/2 ure op te staan van daardie stoele en jou alie te laat rus van die marteling! 
9. Soms wens ek ook dat daar soms in die grootmenswêreld gesê kon word as 'n mens presteer het in iets. In my werk is dit egter baie moeilik om te presteer. 
10. Ek is so dankbaar Prysuitdelings vind net een keer 'n jaar plaas! 

So al die Nylstromers- ek het mooi na julle kinders gekyk daar uit die voorste linie uit. En ek is trots op elkeen van hulle!  Dié met die agt vakprestasie sertifikate, die vier olimpiades en die sewe provinsiale sporttoekennings. En dié wat die Padpatrollie sertifikaat gekry het, en opgestap het, gelukkig in hulle eie menswees.

Ek het net in my lewe al gesien, soos die Prediker sou sê, dat die Skool se Prysuitdeling nie veel sê oor wie eendag in die Grootmenswêreld gelukkig gaan wees, en wie sukses gaan behaal nie.
Ons kinders was pragtig, en dit is vir my mooi...

Die Ma van ons huis is terug- business as usual...

Een van die spreekwoorde tussen my en Annelie is: "Too much reality, too soon..."

Dit gebeur basies elke keer wat een van die ouers alleen moes weggaan, en dan terugkeer.  Die ander ouer neem die vrag van verantwoordelikheid vir die huishouding op hulle skouers, soos die klere was in die wasmasjien, die daaglikse pendeldiens waarin almal getaxi moet word waar hulle moet wees, die daaglikse brood en melk koop en kos maak.  Die ouer wat weg is, geniet gewoonlik die stukkie rus en vrede sonder die res van die gesin se aandrang op behoeftes wat vervul moet word. Vir 'n ruk. En dan begin 'n mens verlang na jou mense, as jy lank genoeg van die huis af is, begin jy selfs verlang na die normale konflik van die gesin. Die verlange bou op- en dan uiteindelik kan jy by die gesin aansluit. Maar die res van die gesin se lewe het volgens ou patrone aangegaan. Die normale  wrywing en baklei vir persoonlike ruimte het onverpoosd voortgegaan. En as ma of pa terugkom, dan bars die fontein van ingehoude frustrasie oop. In plaas van 'n heerlike familiereunie word dit 'n moddergooiery- nommer 4 wil eerste sy storie van persoonlike leed met die afwesige ouer deel. Die gevolg: Too much reality too soon...


Donderdagoggend het Annelie om 10h18 geland, en saam met swaer en skoonsuster huis toe gery by die Wilgers... Ek het haar daar opgelaai. Die ma van ons huis wou vreeslik graag so vinnig as moontlik tuis kom. Dit het iets te doen met 24 uur op reis wees van ander skoonsus se huis af Dublin toe, eerste vlug Frankfurt toe, vyf ure oorstaan, tweede vlug Johannesburg toe. Al drie lughawens is gekenmerk deur onvriendelike doeanepersoneel.  Onpersoonlike wagplekke (net die rykgatte sit op die leerbanke met die flatscreen teevees en die Douwe Egberts koffie en petite pasteitjies.)  Toe ek haar oplaai, wou sy net by die huis wees...

Ons het vinnig ietsie gekoop om te braai by Food Lovers Market, en toe huis toe gegaan. Die eerste uur was heel lekker- geskenkies is uitgedeel, vreemde tjoklits is opgevreet.  Kort daarna wou die ou griewe begin kop uitsteek.

Ons het darem 'n heerlike aandete gehad. Ek het vir twee vergaderings afgevra, en vir my vrou op die Weber 'n hoender flattie en varktjoppies gebraai. Ons het dit geniet saam met Panini brood, en 'n lekker slaai. Ek wonder nou nog wie van die kiddies het die Bessiesap opgesuip wat ek vir haar tuiskoms gekoop het.

In elk geval, Ma is weer terug by die huis. Die kinders baklei steeds onverpoosd voort. Die Pa is steeds bedonnerd... Business as usual...

Die Fourie Ma en Dogters neem Ierland op horings...

Wat is 'n huis tog sonder 'n moeder?

Dit was nou al vier slapies sonder jou.  En ek het klaar weer my les geleer. Ek kan nie sonder jou lewe nie.  Dis net nie lekker om tuis te kom en jy is nie hier nie. Dis nie lekker om aandete te maak, en jy is nie hier nie. Dis nie lekker as die kiddies so baklei, en jy is nie hier nie. Dis nie lekker in die bed in die aand, en jy is nie hier nie...

Ek weet nie hoekom ons so kan vassit by tye nie. Ek weet net die goeie tye is baie meer as die slegte tye. Ek verlang na jou...

Ek is so bly jy kom volgende week terug!

Die Matriekafskeid

Om een of ander rede is daar twee datums wat elke dogter se pa vrees. Die Matriekafskeid. En dan die Grote...

Matriekafskeid is 'n ernstige besigheid. In ons dorp begin die kinders mekaar al in  Graad 8 vra. Met die hoop dat die gevraagde ene mooi sal ontwikkel in persoonlikheid, emosionele volwassenheid, banksaldo, en mees belangrik van dit alles in die jong hormoonfabriek se oë, dat die liggaampie van 'n standerd sessie mooi sal ontwikkel tot volwassenheid op al die regte plekke...

Dit lewer natuurlik ook komplikasies op- die vier1/2 jaar voor die tyd gevraery.  Want in die Hoërskool sal daar dalk nog baie verhoudinge ontwikkel.  X lyk vir Y so mooi op Lentedag, en dan ontstaan daar spontane kombustie van die romantiese hormonale sisteme, daardie wat tjoklits na die hart toe pomp. En die blommetjies blom, en die voëltjies die sing in C mineur...

Met Valentynsdag is X en Y saam by die sokkie, en skielik stap Z verby in 'n pragtige rooi rokkie... en woeps- daar trek X se belangstelling... maar hoe nou gemaak om sagkens van Y ontslae te raak wat oor twee 1/2 jaar saamgenooi is matriekafskeid toe? Komplikasies komplikasies....

Ek vermoed dit is baie makliker om 'n seun deur 'n Matriekafskeid toe te stuur. Jy sny sy hare in Februarie met 'n nommer twee knipper, jy koop in April vir hom 'n nuwe stel vellies,  in Junie koop jy 'n somershemp en das by Woolworths se someruitverkoping op special. En so begin September gaan huur jy vinnig 'n suit...

'n Jonge Dame, daarteenoor, is totaal 'n ander spesie...  Dit is meer kompleks om 'n dame te klee vir 'n matriekafskeid, as wat dit is om hernubare energie uit water te ontgin wat jy in 'n binnebrandmotor kan gebruik om jou Ford Figo aan te dryf.

Eerstens is daar die kwessie van die figuur. Geen vrou in die ganse geskiedenis van die mensdom het nog ooit gedink sy lyk mooi genoeg vir die twee groot dae nie.  Daar word ernstig gedieët tot depressie intree, en dan word tjoklits geëet tot hulle weer beter voel...

Tweedens is daar die kwessie van Die Rok... Daar word meer energie spandeer in die navorsing van die Rok as wat daar in 'n doktorale verhandeling oor die einde van wêreldarmoede ingaan.  Dis 'n verskriklike belangrike saak, as hier verkeerd besluit word, is die gevolge erger as die hongersnood in Somalië...

Sê 'n mens die resep waarmee die Rok gemaak word? Daardie ding wat op die bruin koevertjie is, met al sulke toebiepapier in... dan is Heidi Klum in die oorspronklike rok. Maar soos die Body Shop in Menlyn so lank gesê het in daardie pragtige poster- drie biljoen vroue in die wêreld, net 8 supermodelle...  O ja, hulle noem dit 'n Patroon. Ons manne ken dit as iets waarmee jy bokke doodskiet.  Vrouens wil seker maar "dressed to kill" wees...

Indien die Patroon gevind word, word daar jaloers gewaak oor die spesifieke een.  Dit is 'n groter geheim as die resep van Coca Cola daar in Atlanta se kluis... En as iemand anders dalk in daardie rigting kyk, kom die naels uit. "Nee, man, daardie resep sal jou net dik laat lyk... het jy al na Simplicity se reeks gekyk?"
Die Complexity patroon word soos die kroonjuwele opgepas.

Na die Patroon kom die Materiaal.  En daar werk dit nie om by die Indiese winkel in Klerksdorp in te stap,  en te vra wat is op Special vir R9.99 per meter nie... Aanbevelings vir  hessian vir daardie Afrika look val op dowe ore. Nee,  laat die oom vir julle vertel, materiaal is duurder as goud per meter.  Maar die probleem is nie die prys nie, dit kan jy op jou kredietkaart oor twee dekades afbetaal op budget...   Nee, dit is om die regte kleur, en tekstuur te kry...  Wat het geword van blou, groen, rooi en geel? Nee, daar is deesdae twee miljoen vier honderd drie en dertig duisend sewe honderd en twintig skakerings van blou.
Maar uiteindelik! Eendag, nadat die pa al sy polse afgekou het soos 'n mal hyiena, en die ma deur twee lorries vol Pienk Pilletjies geknibbel het, is dit daar... DIE MATERIAAL wat matriekdame se ogies laat blink. Ek dink dis makliker om die regte  huweliksmaat te kry as die regte materiaal...

Nou is dit Die Patroon, en Die Materiaal. Nou moet dit deur 'n kundige persoon aanmekaar gesit word. En daardie persoon se reputasie moet beter wees as die gemiddelde Nasa ruimteingenieur wat Space Shuttles aanmekaar gesit het...  Alles moet presies reg bymekaar uitkom, anders is die gevolge net so spektakulere gemors as die dag toe die Challenger laas gelanseer is...

Dit vat maande se beplan, knip, stik, aanpas, huil, dieëet, tjoklits vreet, liters water drink, oefen, aanpas, huil...
Maar, liewe potensiële vaders van jonge dames... hier eindig dit helaas nog glad nie. Jy is dalk nie eers halfpad nie.  Die Bykomstighede!  Het jy geweet dat daar binne 'n vyfhonderd kilomter radius 5239 skoenwinkels is? Weet jy hoe dit sukkel om Die Skoene te kry wat waardig gaan wees om by Die Rok te dra?  Daar moet eers deur 100 002 pare skoene gewerk word. En dan sal die finale keuse gewoonlik by die eerste winkel wat jy jare gelede saam met haar besoek het, stowwerig in 'n boks in die agterkamer lê- niemand anders het die potensiaal van daardie paar skoene raakgesien nie, en dit was enkele minute voor hulle geskenk is om iemand in Somalië se vlugtelingskampe te gaan skoei...

Soos die Matriekafskeid nader kom, word dit erger en erger (ja, jy is reg- lees ook duurder en duurder...) Jy moet by geboorte begin spaar vir Die Hare... Ek het op my rug geval. Met dit was Die Hare kos, kan ek, en die broers, vir vyf jaar lank gaan hare sny!  Daar is 'n trial run 'n maand voor die tyd, dat enige rampe 'n kans het om te herstel. Erens in die week voor die tyd word dit weer in Die Snit gesny. En erens, in die oggend voor die matriekafskeid, word dit weer GEBLAAS...

Dan is daar Die Make-up. Dit word sorgvuldig beplan, beter as wat Vincent van Gogh ooit na sy verfpalet gekyk het. Daar is ook drie miljoen en drie verskillende kleure van "Die hele vakansie op Clifton se strand gelê- bruin..."

'n Ander reuse kopseer, wat 24 maande voor die tyd al gereël moet word, is Die Aankoms. Nee, jy leen nie net jou ma se ou Beetle nie...  Die aankoms, dit is enige dag net so belangrik soos die Hollywood sterre se aankoms by die Oscars. Dit word deeglik beplan.  Motors word uit die groot stad uit gehuur.  Italiaanse sportmotors is natuurlik bo aan die lys. Maar dan is daar ook die Stretch Limo's. Afslaankapmotors van verskillende modelle.  Of, soos sekere jong manne by ons- op 'n leer rusbank voor aan die laaigraaf van 'n moerse groot John Deere trekker...  Jy moet kan Arriveer!  Die ganse sterrestelsel moet vir 'n oomblik tot stilstand kom en bewonderend toekyk hoe jy uitklim....

Na jare se beplanning gebeur die Matriekafskeid eintlik ongelooflik vinnig. Aankoms, plekke inneem, die dominee (dis nou ekke vanjaar) preek sy hart uit want driekwart van hulle gaan nooit weer tot hulle troudag in die kerk kom nie... Kalm, my kind!  Dan spiets die hoofseun en hoofdogter, dan spiets die skoolhoof, dan eet almal vinnig die heerlike aandete. Daar word so drie danse gedans... en dan is dit klaar. Dan jaag hulle huis toe om hulle gewone klere te gaan aantrek vir die Afterparty.... Terwyl die ouers nog sukkel met die gemengde emosies van die kind wat so mooi lyk, en die tweede huisverband wat nou afbetaal moet word na die twee ure van groot joy!

Liewe ouers, Matriekafskeid is nie vir sissies nie. En as ek so daarna kyk, dan begin ek ernstig worry- as dit nou al so gaan, hoe gaan ons eendag die Troudag oorleef?

Dankie Neeltje vir hierdie foto- die aankoms...

Die Eindresultaat van Jare se Drome...

DAARDIE boek oor wie niemand my glo nie...

Daar was vriende wat my nie geglo het dat hierdie boek bestaan nie...  Moet nooit met my oor boeke stry nie...

Dog ek wou net sê...

Die tragiese verhaal van die einde van 'n Droom...

Eendag lank, lank gelede, verlede Saterdag om presies te wees, het die jongste prins in die Koninkryk van Schmidt besluit om 'n boer te word. Tydens die kerk se fees het hy twee kuikens gekoop.  Hulle name is dadelik gegee as Mollie en Wors. Die vader van die huis was diep geskok- hy het nie eers geweet dat die jongste weet wie is  Mollie en Wors nie.

En so is die droom van Stephan's Fried Chicken gebore. Nou nie in die prins se gedagtes nie, hy is lief vir diere. Hy sien net groot hoenders en baie kuikens in die agterplaas in sy gedagtes... Maar sy ouers sien Barrells en Nuggets!

Saam met Mollie en Wors het 'n sakkie kuikenkos gekom, en gelukkig is daar 'n leë voëlhok in die agterplaas.

Die hele week het ons die gerusstellende tweet tweet tweet uit die hok gehoor. Die boerdery was op koers, die toekoms blink.  Maar Woensdagaand het die doodsengel van klein kuikentjies die eerste keer opgedaag. Wors is wreed uit hierdie wêreld weggeruk. Sy plek is leeg, sy stem is stil. Sy nageslag sal nie meer 'n reuse besigheid kan oplewer nie. Donderdagoggend lê Wors bones in de lite in sy kosbak. Daar is ook geen waardigheid in die dood nie! Daar is plegtig begrafnis gehou, en Wors is te ruste gelê onder die ou Kareeboom in die pastorie.

Mollie het diep getreur. Die lewe sonder haar Wors was vir haar net te veel om te hanteer. Sy is gediagnoseer met Major Depressie. Die lied in haar hart was weg. Die toekoms het soos 'n eindelose reguit pad deur die woestyn voor haar gelê. Is daar Prozac op die mark vir 'n twee weke oue kuiken sonder 'n mammie of 'n pappie, en sonder haar lewensmaat?

Die las was net te swaar om te dra. Die dekselse doodsengel van klein kuikentjies was weer in die omgewing. Gisteraand het Mollie nog verwese gepiep...piep... piep. Maar dit het al swakker geword. Die vonk van lewe het al laer gebrand. Die prinses van die koninkryk het dit gehoor, en vir 'n slag haar ontferm oor die swakkere. Sy het Mollie in die donkerste duisternis gaan haal, en in die huis in 'n boks kom sit...
Helaas- die skok was te veel. Vanoggend, toe die son opkom, was Mollie nie meer met ons nie...


Die hartseer eindig ongelukkig steeds nie hier nie...

Gisteraand, tydens die noodbehandeling, het die mediese personeel 'n inspuiting gebruik om die moeë Mollie te rehidreer.
Vanoggend, na die hele treurspel in die lig gekom het, het Stephan oudergewoonte die inspuiting gegryp, en vol water getrek, en in sy mond gespuit. Kort daarna het die skokkende nuus gekom: daardie inspuiting het dan Mollie probeer help...

Stephan was dadelik in 'n toestand. Hy weet genoeg van kieme en besmetting om dadelik in sy gemoed die prentjie te sien van 'n dodelike hoendervirus wat Mollie geëis het, wat nou ook op hom vatplek gekry het.
Sy prognose, selfgediagnoseer, is dat hy nou vyf maande oor het om te lewe. En dadelik is hy depressief...

 Sy suster gebruik natuurlik die geleentheid om hom te verseker dat hy nou hondsdolheid het...
Dis die einde van die Wêreldwye Hoender Franchise droom- Stephan's FC sal nooit KFC inhaal nie.

Nou is Stephan baie depressief. En as hy depressief is, haal hy sy kitaar uit. Hy verwoord sy pyn in musiek, in die tradisie van Leonard Cohen, of Ella Fitzgerald, of Edith Piaf.  Die lewe se pyn word melodie en rym... ongelukkig kon ek nou nie presies die woorde hoor daar in die tuin nie.

 

So geliefdes, dink asseblief vandag aan hierdie huis van smart...  Ons pyn is diep...
Maar met die genade sal ons dit seker maak...

Anderkant jou en my, lê daar 'n Berg... *

"Ek het 'n vriendin, ver by die blou see... Teen die hange van Tafelberg, as die son sak.." Koos Kombuis- Lisa se Klavier

Ek weet nie wat is vandag in my lewe aan die gang nie. Ek het hierdie ongelooflike hunkering om in die Kaap te wees vanaand. Om die sonsonder oor Robbeneiland te sit en aanskou, met verskuldigde eerbied, van die Blue Peter se stoep af. Ek het die behoefte om saam met goeie vriende daar 'n Pizza te eet, en 'n tweede en 'n derde bottel rooiwyn saam leeg te maak.

Ek verlang na die Kaapse paaie met my motorfiets. Ek verlang na daardie uitjaag verby Atlantic Beach se hobbelpad, verby Derdesteen, waar die Suid-Ooster my altyd verby my topspoed druk in die rigting van Melkbosstrand. Ek verlang na die draaie daar verby Rooi-Els, die Franschhoekpas, Helshoogte. Ek verlang na die reuk van Kalkbaai, selfs die pong daar voor Simonstad is reg met my vanaand. Ek verlang na die uitsig van Millers Point en Slangkop en Chapmans Peak.

Ek verlang na die Afrikaans van die blommeverkopers in die middestad, ek verlang na Ferryman's se Bosun's Bitter bier. Ek verlang na Exclusive Books in CAnal Walk, en die boekwinkel agter die Windpomp by West Coast Village.

Ek verlang na my vriend die dominee en sy kids, ek verlang na die roomysman, ek verlang na die singende dominee, ek verlang na die kerkgebou van Bloubergstrand. Ek verlang na Ons Huisie restaurant, en sushi by Eastern Fusion op Melkbosstrand.  Ek verlang selfs na die wegspring met die fiets onder die Burgersentrum- "everybody says Whoopah!" Ek verlang na Mariner's Wharf se snoek, en die skoenlapperplek van Stellenbosch.

Ek verlang selfs na nuwe vriende wat ek nog nooit persoonlik ontmoet het nie- die dromer oor volgende jaar se Camino, die ene met die oranje huisie by die see, die vriendin met die hartseer oor 'n pragtige wit Run-X.  Die een met die helder flitsie by Swellendam, en die suster in die hospitaal.

Ek verlang na die reuk van mos na die oes, calamari langs die strand.  Ek verlang na die draairoomys met die sugercone, die stap daar by Dolphin Beach. Ek verlang na die ou wrak wat ek so van News Café kan sit en bekyk oor omelet en toast.

Vanaand wou ek graag DAAR wees, en nie HIER nie...
Wat gaan met my aan?


* Titel met apologie aan Dozi

"Life is hard and full of disappointment..." Stephan

Onse jongste is die enigste van ons kinders wat van kleins af  belang stel in die teenoorgestelde geslag, in 'n jong, onskuldige weergawe van vaste verhoudings. Hy trek nou by sy tweede meisie. Die eerste een het hom afgesê vroeër vanjaar, en toe ontmoet hy die volgende meisie in sy klas...

Maar in Graad 4 is die verhoudings maar baie turbulent... Ons lei oor middagete af dat hy die "Dear Johnny" briefie onlangs ontvang het.  Hy lê sommer daar langs die swembad op sy rug, en speel sy kitaartjie, terwyl hy die "thousand yard stare" van die Vietnam oorlog volmaak naboots...  Hy wil nie met sy pa praat nie, en ongelukkig ken hy nog nie die woorde van "No-one knows the trouble I have seen" nie.

Terwyl ek my middagslapie so op die heilige Sondag geneem het, het hy een van die tente opgeslaan in die agterplaas. Hy wil net bietjie uit die huis uit kom... Dinge druk hom...

Ek dink ek moet maar vanaand 'n vuurtjie daar langs sy tent gaan maak, en saam met hom 'n worsie braai en rooikoeldrank drink, dat ons maar soos manne gesels oor ons probleme met die estrogeenfabrieke. Want hy ontdek dit gou- die dames dink en werk so anders as ons. Hy gaan nog baie keer wens vir 'n tent, later 'n motorfiets, om bietjie weg te kom van die moeilikheid van verhoudings.

Miskien is dit 'n goeie ding om vroeg in jou lewe 'n paar liefdesteleurstellings te hê. Dit leer 'n mens dalkies net om die regte een soveel meer te waardeer wanneer sy die dag opdaag. En dalk berei dit jou voor dat die regte een ook nooit die volmaakte een gaan wees nie. Selfs in 'n gelukkige verhouding gaan daar maar soms moeilikheid wees, en af tye, waar 'n mens mekaar goed die duiwel in gaan maak...

 

My jongste het so die vermoë om sy hele hart in 'n verhouding in te sit. Ek hoop nie seerkry breek dit ooit in hom nie.

Oom Mike Smuts Snr het altyd gesê 'n mens moet bly wees vir elke liefdesverhouding wat nog nie uitwerk nie- dit beteken die Here het iemand in gedagte wat nog beter by jou pas...

The Legend of Sparky...!

Ek stap verby my naamgenoot se kamer, en sien hierdie teen sy muur...

Hoekom Sparky? Van baie kleins af het sy ogies so mooi geblink, daar was nog altyd so onnutsige kyk in sy oë, en so ondeunde glimlaggie. Van BAIE kleins af. Soos op hierdie foto.

Hy het nog altyd 'n wonderlike sin vir humor gehad, en is baie lief vir lag. Hy het 'n ongelooflike fyn waarnemingsvermoë, en kan mense baie fyn namaak.

Maar asseblief, julle mag hom nie Sparky noem nie! Hy hou niks daarvan as enige iemand anders as ek vir hom dit sê nie. 

My legendariese seun het so klein dopamientekort in sy brein. Dit maak dat hy soms sukkel om te fokus.  En daarom het hy nie altyd die beste akademiese punt nie. Hy kan ook op die sportveld soms aandag verloor.

 Hierdie goetertjies in sy lewe kry aandag op die oomblik. En eendag gaan hy agterkom dat daar niks verkeerd met sy brein is nie, dat daar eintlik 'n ongelooflike kreatiewe instrument daar binne skuil. Eendag gaan sy fokus mooi reg kom, en dan gaan hy sy droom waar maak, en  'n krieketbal oor die grens slaan dat mense vir weke lank gaan soek vir die daardie bal.

Eendag gaan hy sy kop optel, en in homself begin glo. En daardie dag gaan niemand hom weer stop in die lewe nie.  En ek beplan om elke tree van die pad saam met hom te wees, om hom aan te moedig...

'n Hartseer bladsy uit my fotoalbum... Ilse Schmidt 16 Augustus 1970- 10 Desember 1985

 

Toe ek in Standerd nege was, en verjaar het, het my jongste sussie hierdie verjaarsdagkaartjie vir my gemaak.  Sy was deeglik bewus van my liefde vir motorfietse en karre...  Dit is een van my gunsteling besittings, en ek kan dit nie waag om dit uit die album te haal nie, uit vrees dat dit sal disintergreer.

Net na my 18e verjaardag is sy met kanker gediagnoseer. Sy het dapper daarteen baklei, maar die stryd uiteindelik verloor op 10 Desember 1985. Sy was vyftien jaar oud. (standerd 7).

So dikwels dink ek aan wat alles moontlik kon wees. Sy wat volwasse kon word, kon studeer, kon liefhê en trou en kinders hê.

So dikwels dink ek aan hoe ek as matriekseun glad nie geweet het hoe om haar siekte te hanteer nie.  Hoe ek dit maar probeer ignoreer het in die hoop dat dit net sal weggaan.  Hoe ek nie geweet het hoe om te sê dat ek eintlik hel baie omgee, en nie geweet het hoe om dit te wys nie. Dat daar 'n helse stuk seer in my hart was, wat net op my motorfiets soms uitgeklim het as ek roekeloos deur die draaie van die dorp gejaag het, en soms afgebliksem het in die proses.  Hoe ek nie geweet het hoe om na haar te luister nie, dat ek te bang was om te vra omdat ek nie die antwoorde geken het nie... (nog steeds nie...) 

 Ek het al baie gewonder hoe het ons, as gesin wat lief is vir fotos neem, niks beter fotos van haar het as hierdie een in die Newcastle Advertiser se berig nie. 

Haar dood het in my eie lewe 'n geweldige leemte gelos.  Dit het vir my nog altyd daardie vrees gegee om iemand lief te hê- kyk hoe seer is dit as so iemand weggevat word.  Dit het vir my van al my onskuld beroof- skielik gebeur slegte dinge nie net met IEMAND ANDERS nie.  Die spook van kanker in ons familie maak my steeds bang... 

In ons gesin van oorsprong het dit elkeen van ons nog meer in ons eie hoekies toegeverf.   Na Ilse se dood was niks meer dieselfde nie. 

En enkele weke later moes ek die ouerhuis verlaat, en my pad gaan oopveg in die universiteit. Skielik moes ek die grootmenslewe hanteer, die ontgroening in die koshuis, om skielik 'n kamermaat te hê, om Grieks en Hebreeus te probeer deurkom. Ek het net nooit die tyd gevat om behoorlik oor Ilse te rou nie...  En daardie seer kom nog steeds elke nou en dan uit. Verlede jaar sou sy 40 gewees het, dit het my baie hard geslaan.  Elke jaar op 16 Augustus onthou ek... 

Ek wens ek was 'n beter ouboet. Ek wens ek het meer gehad om te gee. Ek is jammer. Jy was baie spesiaal! En ek was te fucked up om jou so te behandel.  Ons ander sussie kry swaar op die oomblik. En weer weet ek nie hoe om te wys ek gee om nie, en weer weet ek nie hoe om te help nie...

Ma, luister tog as die kinders praat...

 Dis interessant as 'n moeder 'n bemoedigende boodskap vir die gesin wil skryf, en dit so lelik op haar kan backfire... Dit lyk my die Vrug van die Gees van Vriendelikheid is so bietjie in Short Supply in die pastorie op die oomblik...

Plattelandse basaar, en hoogmoed kom weer tot 'n val!

Vandag was weer NG Gemeente Springbokvlakte se jaarlikse basaar. En al is dit 'n entjie van ons huis af, is dit een van die hoogtepunte in die Schmidt familie (of dan twee derdes van ons) se jaar.

Die Ma van ons huis staan vyf dae 'n week baie vroeg op om almal gereed te kry vir skool. So behalwe vir nasionale rampe en uiters groot prettige geleenthede, staan sy nie vroeg op 'n Saterdag op nie. En nommer 3, my naamgenoot, is ook van nature baie lui en lief vir sy bed. Hierdie tweetjies wou nou nie saam vanoggend uitry Tuinplaas toe (waar Springbokvlakte gemeente is nie...)

Ons moes sewe uur daar wees, want die gemeente het 'n baie lekker fietswedren. 'n 48 km bergfietsren deur 'n paar plase vir die baie fikses, en 'n kort 10 km om die een oom se mielieland vir ons kinders en onfikses soos ek.  My jongste wou al baie lankal weet wanneer is hierdie fietswedren, want sien, hy het verlede jaar 'n R3300 bergfiets gewen in die "lucky draw" by daardie gemeentebasaar. 'n Mens sou kon sê hy beskou hulle nou as sy familie!  En Pa moet hierdie jaar saamry. Want verlede jaar was Pa saam. Maar ek het dieselfde sinusdrip gehad as hierdie jaar. Verlede jaar het ek agter in die bakkie gelê terwyl die seuns fietsry. Hierdie jaar het ek besluit om 'n beter pa te wees as dit. En tog maar op my ou geel bergfiets ook saam gery.
Ousus was ook saam, haar een hokkievriendin met dieselfde van as ons het by die biltongstalletjie gewerk. En Ouboet wou ook vreeslik graag saamgaan, hoekom het ons nie verstaan voor die tyd nie.  Dit blyk nou dat daar 'n blonde klasmaat is, 'n baie mooi meisie, saam met wie hy heerlik die hele oggend gekuier het. Vriendskap is darem 'n kosbare ding!

Ek en Kleinboet het in die koue maar onse sweetpakke afgestroop. Die ou vlakte is vandag baie, baie koud! Daar is nie baie wat deelneem aan die fietswedren nie, skaars so vyftien. Ek en jongste is heel agter van die begin af, hoofsaaklik vanweë ekke...  Ons draai van die teerpad af in, langs die oom se huis verby. Dis 'n groot boerdery, met die mooiste trekkers onder die afdak. Die eerste drie kilometer is 'n droom. Dis turfgrond hier, en die paadjie is lekker hard, met sulke fyn krakies in. Ek voel sommer goed en baie fiks. So ek het nie so baie verloor van die Argus af nie!  Een van die boere ry voor in sy Landcruiser bakkie. En toe draai hy verkeerd af. Hy wou ons seker help op 'n kortpaadjie. Die oorspronklike plan was dat ons om die buiterand van die landerye sou ry, in die harde paadjie. Die nuwe kortpad is hier tussen die lande deur, en die pad word skielik geploegde grond. En nou: my bande op my fiets is Continental Town & Country.  Hulle is gemaak om op teerpad te ry (75%) en as jy op harde grondpad sou ry, sak hy so bietjie in, en gee dan vir jou lekker traksie. Sand? Moeilikheid met 'n M!  Amper sê ek met 'n K!

Ons ry so entjie. Skielik duik daar  'n kontoerwal op. Jongste het geen probleem nie, sy fiets het die regte bande op, en hy is so lig soos 'n veertjie. Hy sweef oor die sand.  En sy pa? My voorwiel begin gly. Ek kry nie my voet uit die pedaal uitgeklik nie. Ek koop 'n plaas. Die eerste een. Daar is so bietjie velle af op my linkerbeen. Dit gebeur maar in die beste families, dis seker tyd vir my jaarlikse val.  Nog tweehonderd meter, nog 'n kontoerwalletjie, nog dik sand. Voorwiel gly, kry nie my voet uit nie, plaas nommer 2. En na nog 100 meter - digte los turfgrond. Voorwiel gly, voet sit vas, plaas nommer 3. Gelukkig is ons teen hierdie tyd ver agter almal. Want ek het die behoefte om lank en aanhoudend lelik te praat...

Ek laat jongste aanry, terwyl hy so goed doen. Daar is nog 6 km oor. As ek teen 3 valle per km gaan aanhou, gaan ek êrens seerkry, twee valle was weer op my linkerarm wat verlede jaar in die bakkierol seergekry het. Ek besluit om maar die km terug te stap na die harde pad toe, en dan terug te ry. Jongste ry aan. Gelukkig kom daar 'n back-up bakkie op daardie stadium aan, en laai my op. Daar is alreeds twee ander ook agterop. Gelukkig het ek niks om vandag te probeer bewys nie.  Ek klim met 'n lied in my hart op die bakkie.  Intussen het Jongste gas gegee, hy het sommer die bondel ingejaag sonder my wat hom terughou. Hy het sy wedren verskriklik baie geniet, en sommer 'n medalje ook gekry. 

Die Plattelandse basaar was verderaan baie lekker. Ek het so 'n ontbyt van lewer en pap en suursous gekoop. Met 'n ordentlike sosatie om dit mooi af te rond.   Daar is ook pannekoek geëet, en die heerlikste Peppermint Crisp tert vir R5.00. Verskeie koeldranke is gedrink. Die kinders het lekker gekuier met al die vriende. Ons het gebly vir die Lucky Draw, maar die keer het ons nie weer 'n fiets gewen nie...

Die seuns het die Waterballe baie geniet.

Hierdie is 'n klein gemeentetjie, wat swaar geraak word deur die ontvolking van die Platteland.  Hulle het die probleem dat kleiner boere dit nie meer maak ekonomiesgewys nie, en verkoop aan groter boere.  En tog het die groepie wat agtergebly het, besluit dat hulle gemeente sal voortbestaan, hulle gaan hul bes daarvoor probeer.  Daar was nie so baie mense by hierdie basaar vandag nie. En tog was die atmosfeer baie, baie lekker gewees. Ons sal maar volgende jaar weer so maak!

Saterdagoggend, tussen Villiers en Frankfort

So is ons mos toe die naweek na Bethlehem toe om vir ons goeie vriende, die Staatse, op Bethlehem te gaan kuier. Ons beplan om koud te kry, die warm vriendskap te geniet, sneeu te sien en voor die kaggel te sit met sherry in die hand.

Op Pad na Bethlehem toe is ons deur sewe padverleggings. En hier volg die grusame, dog ware verhaal van een so 'n stop.

'n Dark and stormy day- tussen Villiers en Frankfort in die Vrystaat

Ons kom vir die sewende keer op ons reis tot stilstand by 'n Padverlegging. Ons ry in Maya die By, my pragtige geel gerolde Mazda Drifter, met die sleepwaentjie aan.
In die bakkie bulder die musiek kliphard- 80's Rock wat ek by die Grové's se sentrumpie in Pretoria gekoop het.

1. Die Ma van die Huis:

Die moeder- on the edge...

Lyk baie vriendelik en opgewek. Sy sien baie uit na die vriendin by wie ons gaan kuier, hulle twee verstaan mekaar se harte mooi. Maar  die foto is effens misleidend, want eintlik is sy effens gatvol vir die ousus langs haar, en vir die bestuurder se donker Afrikaanse woorde met die aankoms by nog 'n padverlegging.

Ousus, geïrriteerd, twee apies- giggelend...

Op die agterste sitplek sit sussie, matriek. Sy hou nie baie van die res van ons nie. Sy word baie karsiek,  en is gewoonlik ook in 'n redelike bedonnerde bui as ons langpad ry, haar broers irriteer haar. Sy gaan my vir altyd haat vir hierdie foto, en my in 'n aaklige ouetehuis sit oor ek dit waag publiseer het. Oudste en jongste seuns is die twee apies wat agter die Canopy uitloer. Dié twee kom nogal oor die weg met mekaar, en kan daar agter sit en giggel oor die res van ons.

Middelboet- hoekom is sy bynaam Sparky?! Hy steek die vuur aan...

Middelseun sit voor langs my. Hy kan baie snaaks wees, en mense baie goed na-aap. Maar hy kan ook die res van die kinders redelik in die rooi rev. Daarom sit hy nou voor op hierdie stadium- hy sê ook hy word karsiek wanneer dit hom pas.

 En die bestuurder?

Pa: Derek...

Ook loshande die lelikste foto van my, en ek sal dringend moet begin Weighless na die feesseisoen. Self geneemde foto. Die bestuurder praat donker Afrikaans as daar NOG 'n padverlegging is,  terselfdertyd sing ek hartlik saam met Pat Benatar, en irriteer my tieners, wat vir my sê nie al die musiek uit die tagtigs was mooi nie. Ek hou van die langpad, want ek is verskriklik lief vir reis.  (Maggies, ek lyk deur die bruin goed hier...!)

Ek het vir my dogter belowe ek sal 'n mooi foto opsit van haar- ek het niks gesê van die ou een afhaal nie...

Ousus: op pad vir aandjie uit...

Na 'n ewigheid het die robot groen geword, en kon ons verder gaan op ons heerlike reis na die koue van Bethlehem, en die warmte van ons goeie vriende se harte en huis toe...

Die vreugde van 'n Bosberaad...

So nou en dan moet 'n mens se werk ook die baie lekker oomblikke hê! Ons gemeente is geaffilieër by die Suid Afrikaanse Vennootskap van Gestuurde Gemeentes. En so nooi Hannes Peens van Marken gemeente ons leraars om saam met Frederick Marais van Stellenbosch 'n aand om 'n kampvuur in die bos te gaan sit.

Uiteindelik kon net vier van ons dit bywoon, Frederick Marais, Hannes Peens, Tokkie Scheepers van Ellisras- Wes gemeente, en ek.
En wat 'n heerlike aand was dit nie gewees nie!

Tokkie Scheepers, Frederick Marais en Hannes Peens

Ons het gisteraand, so in die winter, in tente geslaap. Ek dink as 'n mens nou in die winter moet in tente slaap, is Marken seker een van die beter plekke om dit te doen.

Die twee tente is baie netjies opgeslaan onder 'n reuse ou Maroelaboom. In hierdie boom is die mooiste hamerkopnes!

 

 

'n Hamerkop- nes

Nadat ons ingetrek het, het ons die vuur aangesteek.  Daar is baie lekker gesels rondom die vuur! En ja, daar was toe rooiwyn ook gewees om die gesels aan te help. Frederick het vir ons 'n botteltjie Durbanville Hills Cabernet gebring (dit kom na die tyd uit dat dit op Marken se drankwinkel gekoop is, een van die vier geboue in Marken!)  Daar is so 'n heerlike boma, waar ons kon gesels oor baie diep dinge. Hoe dit met ons en ander kollegas na aan ons harte gaan. Ons kon gesels oor die kerk in hierdie tye. Diep dinge, seer dinge, lekker dinge is gesels tot na elf.

'n Bosveld kuierplek- daar is seker nie beter in die hele wye wêreld nie, as rondom 'n hardekool vuurtjie!

Vanoggend het die manne weer vroeg begin beweeg. Ons het 'n heerlike koffietjie gedrink om die vuur- 'n Franse koffie gemaak in 'n aliminium plunger van Checkers, baie lekker manier om die dag te gaan begin. Daarna het ons gaan stap in die veld. En ek het my kamera in die tent vergeet! Ons het by 'n dooie hardekoolboom gaan staan. En eendag sal ek hom moet gaan afneem. Hannes sê as hierdie bome besluit om te vrek, dan vat hulle 400 jaar om dit te doen. En wat 'n pragtige stomp! Daar is die mooiste patrone deur die wind en weer, en jare se veldbrande op dit uitgekerf.
Ons het tussen kierieklappers en groot aalwyne, Bruidjie van die Bosvelds en papierbasse, knoppiesdorings en groot, lewendige hardekoolbome deurgestap. Ons het in verwondering wind-af van 'n jongerige rooibokram gestaan en kyk, hoe hy heerlik wei, later van ons teenwoordigheid bewus raak en seker vir twee minute stip na ons gestaan en gluur het op so veertig meter afstand. En toe 'n neushoringvoël bler, toe spring hy weg. Ons het koedoespore en blouwildebees gesien, daar was die spore van 'n groot luiperd, en die mis van 'n bruin hyiena. Ons het op 'n koppie met die mooiste rotsformasies geklim, en dit net geniet om mens te wees, met soveel skoonheid in die natuur om te bewonder.

Heelwat later het ons gaan brunch maak. Van gisteraand se pap en sous warm gemaak, en die twee varktjops wat oorwas in repies gesny en daar in gegooi. Daar was 'n heerlike boerewors, en oorskiet slaai van gisteraand. So oor die ete het ons gesels oor ons roeping as Gestuurde gemeentes. Ons het saam gedroom oor die pad vorentoe. En besluit dat volgende jaar daar 'n tweedag oorslaap moet wees, om dit met meer verskuldigde eerbied af te handel!
Dit was ver om te ry, maar dit was lekker. Dit is wonderlik om te hoor hoe dink ander kollegas wat al lankal dink oor die roeping van die kerk.  Dit was so spesiaal om mekaar oor die boeretroos en hardekoolvuur beter te leer ken. 

'n Geleentheid soos hierdie gebeur nou nie so dikwels in my werk nie. Maar dit is lekker as 'n mens so bietjie uit die gemeentegrense met die groter kerk se dinge besig kan wees. Ek het dit nou regtig geniet!

Ses leraars oor vyftig jaar in Nylstroom-Oos

Gister was vir my aangrypend mooi in ons oggenddiens.
Ons het op 28 Julie 2011 ons gemeente se 50e verjaarsdag gevier. En ek en Danie het besluit om al ons oud-leraars te nooi, vir 'n Dankdiens op Sondag 31 Julie 2011.
Ons is so geseënd dat al ses die leraars wat in die gemeente bevestig is as leraars, nog lewe, en almal gesond genoeg was om hier by die erediens van Nylstroom-Oos  te kon teenwoordig wees. Na die diens het ons hierdie foto geneem:

Die eerste leraar van die gemeente was Ds Piet Smit; 1961-1969 (voor regs). Dan na hom Ds Wiets Botes; 1970-1975 (voor middel) Ds Japie van Deventer 1975-1996 (voor links) ekke was vierde  van 1995 af tot tans (agter regs) In 1996-2007 het Ds Lukas Coetzer gedien (middel agter) en laaste het Ds Danie Ueckermann bygekom van 2008 tot tans.

Die erediens het begin met al ses leraars wat ietsie gedeel het oor hulle bedieningstyd in die gemeente, en ons was so dankbaar om veral die voorste drie manne se verhaal te hoor, manne wat almal reeds afgetree het.  Stories van baie lank gelede is gehoor, onder andere van die eerste vyftien jaar wat die gemeente in Laerskool Eenheid se saal op Sondae bymekaar gekom het (en die Staatspresident se foto verwyder is om nie aanstoot vir iemand te gee nie!) Stories oor gemeentemense van destyds se lief en leed. En so het die erediens begin met die onthou van 'n mooi verlede. Ds Lukas Coetzer het op sy aangrypende mooi manier die Woord verkondig, met ons Roeping as tema. Ek het die onbeskryflike voorreg gehad om twee kindertjies te doop, Skyelar Ruthven en Stefan Bosman. Daarmee het die kerk van die toekoms die diens vir ons afgesluit.

Na die historiese lang diens (ons het nog nie in my 16 jaar voorheen by twee ure kerkhou uitgekom nie!) het ons saam gaan tee drink. Deirdré Stoffberg het vir ons 'n leraarsdinee gereël, en haar man Hannes het net so hard agter die skerms gehelp reël en bedien aan hierdie heerlike ete. Tydens die ete het daar nog baie staaltjies gedeel geraak. Vyf van ons (net Danie nie) het in die pastorie op die hoek van Magazijn en Leydstraat gewoon. Ons kon uitvind wie het die dekselse seringbome geplant (oom Japie) en wie het hulle laat uitkap (Ewald) Wie het die suurlemoenbome geplant (Tannie Rita Smit) en wie het hulle uitgekap (Gerda Coetzer) Oor die geslagte heen het die Pastorie net groter en groter geword, met aanbouings deur die eiendomskommissie. Maar ewe koud gebly!

Met hierdie ete kon ons as leraars beleef dat daar dankbaarheid was vir ons rol in die gemeente se geskiedenis, en ons elkeen is regtig uit ons harte uit dankbaar vir hierdie baie mooi gebaar! Dit was 'n historiese dag, wat seker nie weer sal kan plaasvind soos die leraars ouer en swakker word nie.  Dit het vir ons ses baie beteken!

Om hard terug te kom aarde toe...

Van Standerd 9 af het ek redelik gereeld Potjiekos gemaak in my lewe. Ek het nogal gedink dat ek die kuns verstaan...

So is vanaand mos nou 'n baie koue wintersaand. En besluit ek om ou vriende oor te nooi vir 'n Potjie. Ons almal het mos maar op ons eie deur die Springbok nederlaag teen die All-Blacks geworstel (40-7!) en die dag het maar 'n paar beproewinge wat ook voorlê in die Currybeker. Soos toe ook met die Blou Bulle se nederlaag teen die WP waar geword het.

Ek het die vriende oorgenooi, en by Pick 'n Pay die nodige bestanddele vir die potjie gekoop. Van drie uur af het ons die Alva bokkie met die groot gasbottel voor die televisie geparkeer. Fyn gekapte uie is in Olyfolie gebraai. Daarna is die vleis, met 'n sprinkeltjie Captain Morgan en Coke oor, in die pot gebraai tot mooi bruin. Dit is gelos om sag te kook, met kerrie en braaisout, so sprinkeltjie komyn by. Later is aartappels in stukke gesny bygevoeg, en gemengde groente. Heel laaste het twee pakke sampioene gevolg, om op 'n bed met rys voor te sit.  My potjie het vir my te pragtig gelyk. Dit het heerlik geruik terwyl die Bulle so lelik pak kry daar op Nuweland. Die vriende het gearriveer, en ons het heerlik oor 'n bottel rooi gekuier voor die televisie.

Alles sou redelik mooi verloop het (behalwe nou vir al my spanne se rugbytellings!)
Toe haak klein Ewald af met die woorde: Hy hou baie van my Potjiekos.  Dit gee hom altyd maagwerkings maar dit bly steeds lekker...

En hier dog ek ek kan lekker kosmaak! Ek hoop nie my ander familie en vriende beleef my kos ook soos my naamgenoot nie...

Vanaand se Potjie

Vandag het 'n paar belangrike dinge lelik in die hek geduik!
Ek het nogal gedink vanaand se kos was lekker...

Wat sê die Pastoriemoeder nou eintlik vir ons???

In ons kombuis is daar 'n kennisgewingbord, bokant die stoof.  Daarop skryf ons die menu van die dag, of persoonlike boodskappe.

In die Pastoriemoeder se handskrif het hierdie een vandag verskyn- sien bo!

Ek is mos nou nie eintlik altyd so Clued- Up oor wat in 'n vrou se hart aangaan nie.  Wat sou julle sê is hier aan die gebeur?

Fourty Days in Matriek- 1985

Vandag is 'n historiese dag in my lewe. Vandag begin ek amptelik verstaan dat ek nie meer onder die jeug van Suid-Afrika gereken kan word nie. Want vandag is my oudste se 40 Days by Hoërskool Nylstroom. En dit is een moederse skok vir my. Want dit was eergister toe die 10 A's van Hoërskool Newcastle (1985 klas)  onse 40 Days gehad het...

Ons het nog nie, soos onse kiddies vandag, daardie Cross-dressing gedoen nie.  Ons was toe nog 'n redelike soet klomp kinders gewees.  Ons het daardie dag nog met regte Fanta en braai by die skool se swembad gaan uitspan. Dis eers op Universiteit wat ons die Suid Afrikaanse Brouerye goed sou begin ondersteun met sulke groot geleenthede en mylpale. (Dalk was daar 'n after-party met baie dop en strippers wat ek tot vandag toe nie van weet nie, ek was redelik onskuldig op skool)

Kyk daar, regte Fanta en Lollipops. ( Nie Fantasia en die Lollypop Lounge nie...) Daar in die agtergrond steek my ma se Silwer Golfie uit, NN 408, wat ek baie ernstig in matriek tot die limiete toe getoets het. Volkwagen het gesê die Golf sal nie so maklik rol soos die Beetle nie. Hoe sal ons nou weet as ons nie kyk nie? Daardie Golf kon in draaie sit soos mis in 'n wolkombers...  Ek dink nie my ma het ooit geweet hoe stewig daardie karretjie op die pad kan sit nie...


Ek moet die fotos sommer so in my album scan, anders as ek dit uithaal, disintegreer die album. Lyk my dit was dalk 'n rukkie van toe af tot nou...

 Ek weet ook nog nie hoe om 'n Collage te maak van verskillende fotos langs mekaar nie.

 

Ai, lekker gejol daardie dag. Lekker gebraai. Lekker met ma se Golfie rondgery. Die volgende dag was dit weer terug klas toe. Engels en Wiskunde Standaardgraad was baie lekker... 

En kort daarna, die eksamens. En toe die groot hartseer in die familie. En toe sê my eerste meisie my af. En toe moes ek universiteit toe gaan. Dinge het darem net van hierdie dag in ons lewe af baie spoed opgetel, en nog nooit weer laat los nie. 

Nou wonder ek net, my kind, gaan jou lewe ook nou so spoed optel?  En gaan ons oormore my kleinkinders se 40 days beleef, en dink hoe vinnig die tyd met elkeen van ons op pad is?

Die droom van die mensdom- om te kan vlieg!

Vandat ek baie klein was, was ek nog altyd baie lief vir vliegtuie. Ek dink hierdie liefde kom van my vroegste jare af. My ma se jongste broer was 'n lugmag offisier (lugafweer, nie vlieënier nie...)  Ons het in die skadu van Waterkloof lugmagbasis gewoon in my eerste jare as mens. En as klein seuntjies het ons die vliegtuie geken wat daar oor ons huise gekom het.Ons kon hulle later aan hulle klank uitken.  'n Mirage F1 klink anders as die Mirage F 3. Die Impala het sy eie geluid, die Buccaneer ook. Die mooiste van al die vliegtuie was as die ou Vampires daar oorgekom het- hulle het so 'n unieke fluitgeluid.
Dan was daar ook die helikopters- die Aluette met sy bubble neusie, die Pumas wat ons die meeste gesien het, en die groot ou Super Frelon- ons het hulle geken... 
En so het daar ons mannetjies daar  in Monumentpark Laerskool die vliegtuie met mekaar bespreek pouses, baie beïndruk met die manne met die vlerkies en die Raybans...

Ek het eers bietjie later in my lewe die kans gekry om vir die eerste keer te vlieg. Een van die dorp se dokters het 'n Beechcraft Bonanza besit, en het my saamgenooi om eendag na Vryheid toe te vlieg. En dit was 'n wonderlike ervaring in my lewe. Ek was nog nooit bang daarvoor nie. Daardie eerste keer se grond verlaat, met die spoed tydens 'n opstyg, dit was 'n hemelse ervaring! En om van so bo in die lug die klein huisies en karretjies doer onder te sien uit 'n engel se oogpunt uit, dit was absoluut oorweldigend!

My eerste ervaring om in 'n groot vliegtuig (Boeing 747) te vlieg was in Standerd 8, toe ons skoolkoor na Europa toe is met die Hollanders saam (KLM).

My eerste helikoptervlug was eers in die Weermag, toe ons nog tydens opleiding 'n padpatrollie op die N3 by Cato Ridge net buite Pietermaritsburg moes staan. Daar was 'n lugmaghelikopter (Aluette) wat elke nou en dan opgestyg het, gekyk het hoe lyk die verkeerspatrone, en dan weer kom land het. Ek het die kaptein gevra of ek saam kan opgaan (sê die SAS nie "who dares, wins" nie?) , en hy het ja gesê. Om net 1000 voet op te styg by Cato Ridge was ook iets besonders. Dit het gevoel of die Drakensberge sommer hier teenaan lê, met sneeu op die bergpiek. En net by die ander venster uit het Durban se strande gelê, met die blou see, en skepe op pad hawe toe, die hoë hotelle wat lyk soos daardie Miniworld by die Marine Parade in Durban uit die lug uit. Die wêreld lyk sommer anderste van bo af!

Later in my dienspligjaar het ek 'n wonderlike geleentheid gehad om saam met 'n lugmag- en 'n infanteriekaptein in 'n Aluette te gaan vlieg oor die Krugerwildtuin. Die lugmag en die leër (4 SAI in hierdie geval...)  is nie altyd lief vir mekaar nie. En die kapelane is neutraal... Die vlieënier het vir my voor die tyd gevra of ek bang is, want hy het al lankal iets teen die weermagkaptein (wat skytbang vir tjoppers was!) En toe ek sê "nee, gaan groot!", toe het hy... Dit was van die lekkerste 90 minute wat ek nog in my lewe gehad het. Ons het daardie koppies langs die wildtuin naby Hazyview bestorm, tot net so bo-oor die koppie. Dan weer daar naby God's Window oor die eskarp gevlieg, en anderkant die neus skerp afgedruk grond toe. Oor die wildtuin het ons baie laag oor die bome gegaan en olifante van redelik naby gesien (sorry Greenpeace!)
En aan die einde van die 90 minute het ons met 'n Combat Landing geland. Excellent!!!

Daardie Wildtuin tjopper dag- afgeneem teen my muur in my studeerkamer!

Verlede Saterdag was daar weer 'n Fly-inn in Nylstroom. (seker die vliegwêreld se weergawe van ons motorfietsrallies!) Ons gemeente het daar gaan pannekoek bak. Ek wou graag daar wees. Waar propellers en vlerke is, daar wil ek ook altyd wees. Ek het eers na die tyd uitgevind 'n mens kon vir R1400 'n spin gaan vang met die ou Harvards (foto bo) waarmee ons vlieëniers opgelei is voordat Pontius 'n Pilatus geword het...  Dan was ek dalk nou nog dieper in die knyp! Pragtige ou vliegtuie! Die mooiste klank kom uit daardie ou enjins uit.

Van die siviele vliegtuie was hierdie vir my die mooiste een van die dag. Ek het nie 'n idee wat dit is nie, maar daardie lyne van sy ontwerp is klassiek, ek is mal oor gepoleerde aluminium en daardie blou pas so mooi daarby.  Kan iemand dalk help met wat dit is?

 

In Bruce Willis se Disneyfliek "The Kid" wens die hoofkarakter sy hele lewe lank dat hy 'n Pilot kan word. Baie, baie dae wens ek ook dat daardie droom waar kon word in my lewe. Ek het dan alreeds die Raybans... 

Vir Anja, op haar 18e verjaarsdag

Liewe Anja

Vandag, presies 18 jaar gelede, het twee baie jong mense met ‘n geleende ou Mercedes na ‘n Provinsiale Hospitaal in die Vrystaat toe gery.   In ‘n sekere sin was dit baie spannende tye in ons lewens. My pa is dood twee maande voor jou geboorte, en jy sou sy eerste kleinkind gewees het. Hy het so uitgesien na jou koms. Net twee weke voor hom is my oom oorlede, wat my mentor in die lewe was, en vir my gewys het hoe lyk Jesus se liefde baie prakties.  Jou ma het ‘n goeie werk gehad, maar ek was op daardie stadium ‘n Proponent, wat vir ‘n beroep gewag het.  Geld was maar skaars. Dit was soms baie rof op ons in hierdie dae met al die onsekerhede van hierdie tyd. Ek hoop nie daardie spanninge het jou lewe negatief beïnvloed voor jy nog hier aangekom het nie.

Want ek wil weer vir jou vandag sê: Jou koms in ons huis was so ongelooflik welkom!  Ek het jou ma baie lief, en jy is uit ons liefde vir mekaar gebore.  Ons was baie opgewonde vandat ons gehoor het jy is op pad, en ons het so uitgesien na jou koms! Jy was vir ons die simbool van HOOP, van ‘n nuwe toekoms wat binnekort sou aanbreek.

Die dag van jou geboorte was redelik rof op ons, veral op jou ma en jou. Dit was ‘n yskoue Vrystaatse wintersdag toe ons kraamsaal toe gery het. Ma se dokter was al klaar in die buiteland, want jy was ‘n week laat…  Die sustertjie aan diens in die Provinsiale hospitaal het maar pas klaar gestudeer. Jy was haar eerste bevalling in haar professionele loopbaan.  En sy was baie senuweeagtig, het selfs gesukkel om ‘n drup in jou ma se are te kry. Dit het ons ook nou nie baie gerus gemaak nie…  Die dokter se vennoot het uiteindelik opgedaag, en toe is jy gebore. Met ‘n tangverlossing. Dit was vir my verskriklik.  Ek weet nie hoeveel ‘n baba kan onthou van ‘n geboorte nie, maar ek kan glo dit het ‘n invloed op ‘n mens. Dit was vir my baie wonderlik om by jou geboorte te wees, en saam met die dokter die eerste mens te wees wat jou gesiggie gesien. Ek wou die dokter amper slaan, want dit het gelyk of hy jou koppie gaan afbreek met daardie tang van hom.

Ek was al lief vir jou die dag toe die swangerskaptoets twee strepies vir positief gewys het. Daardie liefde het nog baie dieper geword die oomblik toe ek vir die eerste keer in jou oë kyk.
Ek weet regtig nie of die geboorte ‘n invloed het nie, of dit krampe was of wat nie, maar jy was ‘n koliekbaba.  Dit was vir ons ‘n groot aanpassing.  Ons het so dom gevoel.  Ek het so magteloos gevoel as ‘n mens jou vashou, en nie weet wat dit is wat jou seermaak nie.

Eendag, lank lank gelede...

Op ‘n manier het ons dit saam oorleef. En jy het deel van ons lewe geword, soos dit hoort- dit is wat ons nog altyd wou hê.
Daar was baie kere wat ek dalk oorbeskermend teenoor jou opgetree het.  As ek ‘n kans sou gehad het om dit oor te doen, sou ek seker steeds dieselfde opgetree het. Ek hoor al hoe meer van my vriendinne se gru-stories hoe hulle seergekry het op plekke waar hulle veilig moes gewees het.  Ek sou nog altyd, en sal vir die res van my lewe, my lewe enige dag met blydskap gee om jou te beskerm van alles en almal wat jou wil seermaak.

Ek het saam met jou deur die seer van die laerskool geworstel. Ek het baie dae skuldig gevoel. Want daardie sukkel wat jy ervaar het om vriende te maak, dink ek kom dalk geneties van my af- ek het net so gesukkel op skool om met ander mense te connect.  Jy was baie selfbewus, en daarvoor  het ek dalk vir jou die verkeerde voorbeeld gestel.

Jy het baie keer op skool uit gevoel.  Ek wil vir jou sê dis omdat jy ‘n baie unieke mens is.  Jy is nie soos almal  anders nie. En dit is ‘n baie beter ding as wat jy nou sal verstaan. Jy is een van die beste kunstenaars wat ek ken.  Jy is baie meer kreatief as ek en jou ma saam.  Jou brein dink op ‘n ander manier as baie mense s’n, en dit is verseker nie verkeerd nie, dis ‘n gawe!  Jy het ‘n melankoliese temperament, en is geneigd tot depressie, soos ek en ‘n paar ander van ons familie.  Baie van die groot kunstenaars in die geskiedenis, en party van die sterkste leiers, het ook daarmee geworstel. Dit kan ook een van die groot dryfvere in jou lewe word, wat jou tot nog meer sal inspireer.

Drakensberge 17e verjaardag- nie een van jou gunsteling fotos nie, maar een van myne!

Ek was so bly dat jy jouself begin vind het in die Hoërskool. Jy het op sportgebied, met jou plek in die eerstespan, baie verder gevorder in spansport as wat ek ooit kon.  Jou kultuurbydraes by die skool in drama, kuns was uitstekend. Jou verkiesing op die VLR was vir my die erkenning van ‘n potensiële leier in die lewe wat jy self nog sal ontdek. En die feit dat jy jouself in jou kamer kon vind- ‘n wonder!
Jou verjaardag vandag was vir my aan die een kant ‘n skok. Die skok is dat ek maar net weer besef dat ek besig is om ouer te word. Maar hierdie skrywe gaan oor jou. Ons besef dat jy nou wettiglik volwasse is.  Ek het die afgelope ruk probeer om jou al meer en meer ruimte te gee om jou eie keuses te maak, en meer en meer verantwoordelikheid vir jou eie lewe te vat. En jy het my nie teleur gestel nie. Maar ons kom nader aan daardie punt wat jy jou eie lewe gaan leef, en ek net daar gaan wees om vir jou ondersteuning te gee.  Ek gun dit vir jou met my hele hart, dit was so lekker in my eie lewe toe ek daar gekom het.

Jy het soveel wonderlike talente gekry om die lewensreis mee aan te pak.  Ek weet jy gaan ‘n sukses van jou lewe maak, want jy het nog altyd hard geveg vir wat jy graag wil bereik. En nou lê die toekoms blink voor jou. Ek bid saam met jou vir die universiteitskeuring wat jy nodig het. Ek bid saam met jou dat jou loopbaankeuse, en jou koshuiskeuse vir volgende jaar mooi in plek sal val.

Ek weet jy is ‘n fantastiese mens, al glo jy dit as tiener nog nie self nie. Ek weet jy gaan ver kom, al sien jy nog nie die pad nie. Maar die een ding wat ek vir jou wil sê: solank ek lewe, sal ek daar wees vir jou. Ek sal jou altyd liefhê, ongeag die dinge wat ons vanweë die generation gap soms vir mekaar in warm oomblikke sê. Jy sal altyd by my welkom wees, maak nie saak wat die probleem is wat jou vreugde steel nie.
Ek sien uit na die toekomspad wat jy volgende jaar begin stap. So nou en dan bid ek vir jou huweliksmaat, wie en waar hy ook al mag wees.  Ek bid vir iemand wat jou gaan leer ken vir wie jy regtig is, en al die mooi in jou gaan geniet. Ek bid vir jou vir iemand wat jou so gelukkig gaan maak, soos wat ek nou al 21 jaar die grootste geluk saam met jou moedertjie beleef.  Kry vir jou iemand wat jou altyd respekteer, iemand wat jou ook sal dien, iemand wat vir die lang reis bereid sal wees om saam met jou die lewenspad te stap, deur dik en dun.  As hy ooit sy hand teen jou lig, gaan ek en jou broers hom b...aje hard slaan! (Dit het jou broer al tien jaar terug vir jou gesê- ons staan daarby!)

My kind, jy is gemaak om met arendsvlerke te vlieg (Jes 40:31) Jy is meer as ‘n oorwinnaar (Rom 8:37)  en jou ouers sal altyd in jou glo. Dankie dat jy ons dogter is, en ek is verskriklik, baie, baie lief vir jou!
Vir altyd!

Jou Pappa

Op die 18e verjaardag by Zebula-  8 Julie 2011