Om hard terug te kom aarde toe...

Van Standerd 9 af het ek redelik gereeld Potjiekos gemaak in my lewe. Ek het nogal gedink dat ek die kuns verstaan...

So is vanaand mos nou 'n baie koue wintersaand. En besluit ek om ou vriende oor te nooi vir 'n Potjie. Ons almal het mos maar op ons eie deur die Springbok nederlaag teen die All-Blacks geworstel (40-7!) en die dag het maar 'n paar beproewinge wat ook voorlê in die Currybeker. Soos toe ook met die Blou Bulle se nederlaag teen die WP waar geword het.

Ek het die vriende oorgenooi, en by Pick 'n Pay die nodige bestanddele vir die potjie gekoop. Van drie uur af het ons die Alva bokkie met die groot gasbottel voor die televisie geparkeer. Fyn gekapte uie is in Olyfolie gebraai. Daarna is die vleis, met 'n sprinkeltjie Captain Morgan en Coke oor, in die pot gebraai tot mooi bruin. Dit is gelos om sag te kook, met kerrie en braaisout, so sprinkeltjie komyn by. Later is aartappels in stukke gesny bygevoeg, en gemengde groente. Heel laaste het twee pakke sampioene gevolg, om op 'n bed met rys voor te sit.  My potjie het vir my te pragtig gelyk. Dit het heerlik geruik terwyl die Bulle so lelik pak kry daar op Nuweland. Die vriende het gearriveer, en ons het heerlik oor 'n bottel rooi gekuier voor die televisie.

Alles sou redelik mooi verloop het (behalwe nou vir al my spanne se rugbytellings!)
Toe haak klein Ewald af met die woorde: Hy hou baie van my Potjiekos.  Dit gee hom altyd maagwerkings maar dit bly steeds lekker...

En hier dog ek ek kan lekker kosmaak! Ek hoop nie my ander familie en vriende beleef my kos ook soos my naamgenoot nie...

Vanaand se Potjie

Vandag het 'n paar belangrike dinge lelik in die hek geduik!
Ek het nogal gedink vanaand se kos was lekker...

Wat sê die Pastoriemoeder nou eintlik vir ons???

In ons kombuis is daar 'n kennisgewingbord, bokant die stoof.  Daarop skryf ons die menu van die dag, of persoonlike boodskappe.

In die Pastoriemoeder se handskrif het hierdie een vandag verskyn- sien bo!

Ek is mos nou nie eintlik altyd so Clued- Up oor wat in 'n vrou se hart aangaan nie.  Wat sou julle sê is hier aan die gebeur?

Fourty Days in Matriek- 1985

Vandag is 'n historiese dag in my lewe. Vandag begin ek amptelik verstaan dat ek nie meer onder die jeug van Suid-Afrika gereken kan word nie. Want vandag is my oudste se 40 Days by Hoërskool Nylstroom. En dit is een moederse skok vir my. Want dit was eergister toe die 10 A's van Hoërskool Newcastle (1985 klas)  onse 40 Days gehad het...

Ons het nog nie, soos onse kiddies vandag, daardie Cross-dressing gedoen nie.  Ons was toe nog 'n redelike soet klomp kinders gewees.  Ons het daardie dag nog met regte Fanta en braai by die skool se swembad gaan uitspan. Dis eers op Universiteit wat ons die Suid Afrikaanse Brouerye goed sou begin ondersteun met sulke groot geleenthede en mylpale. (Dalk was daar 'n after-party met baie dop en strippers wat ek tot vandag toe nie van weet nie, ek was redelik onskuldig op skool)

Kyk daar, regte Fanta en Lollipops. ( Nie Fantasia en die Lollypop Lounge nie...) Daar in die agtergrond steek my ma se Silwer Golfie uit, NN 408, wat ek baie ernstig in matriek tot die limiete toe getoets het. Volkwagen het gesê die Golf sal nie so maklik rol soos die Beetle nie. Hoe sal ons nou weet as ons nie kyk nie? Daardie Golf kon in draaie sit soos mis in 'n wolkombers...  Ek dink nie my ma het ooit geweet hoe stewig daardie karretjie op die pad kan sit nie...


Ek moet die fotos sommer so in my album scan, anders as ek dit uithaal, disintegreer die album. Lyk my dit was dalk 'n rukkie van toe af tot nou...

 Ek weet ook nog nie hoe om 'n Collage te maak van verskillende fotos langs mekaar nie.

 

Ai, lekker gejol daardie dag. Lekker gebraai. Lekker met ma se Golfie rondgery. Die volgende dag was dit weer terug klas toe. Engels en Wiskunde Standaardgraad was baie lekker... 

En kort daarna, die eksamens. En toe die groot hartseer in die familie. En toe sê my eerste meisie my af. En toe moes ek universiteit toe gaan. Dinge het darem net van hierdie dag in ons lewe af baie spoed opgetel, en nog nooit weer laat los nie. 

Nou wonder ek net, my kind, gaan jou lewe ook nou so spoed optel?  En gaan ons oormore my kleinkinders se 40 days beleef, en dink hoe vinnig die tyd met elkeen van ons op pad is?

Die droom van die mensdom- om te kan vlieg!

Vandat ek baie klein was, was ek nog altyd baie lief vir vliegtuie. Ek dink hierdie liefde kom van my vroegste jare af. My ma se jongste broer was 'n lugmag offisier (lugafweer, nie vlieënier nie...)  Ons het in die skadu van Waterkloof lugmagbasis gewoon in my eerste jare as mens. En as klein seuntjies het ons die vliegtuie geken wat daar oor ons huise gekom het.Ons kon hulle later aan hulle klank uitken.  'n Mirage F1 klink anders as die Mirage F 3. Die Impala het sy eie geluid, die Buccaneer ook. Die mooiste van al die vliegtuie was as die ou Vampires daar oorgekom het- hulle het so 'n unieke fluitgeluid.
Dan was daar ook die helikopters- die Aluette met sy bubble neusie, die Pumas wat ons die meeste gesien het, en die groot ou Super Frelon- ons het hulle geken... 
En so het daar ons mannetjies daar  in Monumentpark Laerskool die vliegtuie met mekaar bespreek pouses, baie beïndruk met die manne met die vlerkies en die Raybans...

Ek het eers bietjie later in my lewe die kans gekry om vir die eerste keer te vlieg. Een van die dorp se dokters het 'n Beechcraft Bonanza besit, en het my saamgenooi om eendag na Vryheid toe te vlieg. En dit was 'n wonderlike ervaring in my lewe. Ek was nog nooit bang daarvoor nie. Daardie eerste keer se grond verlaat, met die spoed tydens 'n opstyg, dit was 'n hemelse ervaring! En om van so bo in die lug die klein huisies en karretjies doer onder te sien uit 'n engel se oogpunt uit, dit was absoluut oorweldigend!

My eerste ervaring om in 'n groot vliegtuig (Boeing 747) te vlieg was in Standerd 8, toe ons skoolkoor na Europa toe is met die Hollanders saam (KLM).

My eerste helikoptervlug was eers in die Weermag, toe ons nog tydens opleiding 'n padpatrollie op die N3 by Cato Ridge net buite Pietermaritsburg moes staan. Daar was 'n lugmaghelikopter (Aluette) wat elke nou en dan opgestyg het, gekyk het hoe lyk die verkeerspatrone, en dan weer kom land het. Ek het die kaptein gevra of ek saam kan opgaan (sê die SAS nie "who dares, wins" nie?) , en hy het ja gesê. Om net 1000 voet op te styg by Cato Ridge was ook iets besonders. Dit het gevoel of die Drakensberge sommer hier teenaan lê, met sneeu op die bergpiek. En net by die ander venster uit het Durban se strande gelê, met die blou see, en skepe op pad hawe toe, die hoë hotelle wat lyk soos daardie Miniworld by die Marine Parade in Durban uit die lug uit. Die wêreld lyk sommer anderste van bo af!

Later in my dienspligjaar het ek 'n wonderlike geleentheid gehad om saam met 'n lugmag- en 'n infanteriekaptein in 'n Aluette te gaan vlieg oor die Krugerwildtuin. Die lugmag en die leër (4 SAI in hierdie geval...)  is nie altyd lief vir mekaar nie. En die kapelane is neutraal... Die vlieënier het vir my voor die tyd gevra of ek bang is, want hy het al lankal iets teen die weermagkaptein (wat skytbang vir tjoppers was!) En toe ek sê "nee, gaan groot!", toe het hy... Dit was van die lekkerste 90 minute wat ek nog in my lewe gehad het. Ons het daardie koppies langs die wildtuin naby Hazyview bestorm, tot net so bo-oor die koppie. Dan weer daar naby God's Window oor die eskarp gevlieg, en anderkant die neus skerp afgedruk grond toe. Oor die wildtuin het ons baie laag oor die bome gegaan en olifante van redelik naby gesien (sorry Greenpeace!)
En aan die einde van die 90 minute het ons met 'n Combat Landing geland. Excellent!!!

Daardie Wildtuin tjopper dag- afgeneem teen my muur in my studeerkamer!

Verlede Saterdag was daar weer 'n Fly-inn in Nylstroom. (seker die vliegwêreld se weergawe van ons motorfietsrallies!) Ons gemeente het daar gaan pannekoek bak. Ek wou graag daar wees. Waar propellers en vlerke is, daar wil ek ook altyd wees. Ek het eers na die tyd uitgevind 'n mens kon vir R1400 'n spin gaan vang met die ou Harvards (foto bo) waarmee ons vlieëniers opgelei is voordat Pontius 'n Pilatus geword het...  Dan was ek dalk nou nog dieper in die knyp! Pragtige ou vliegtuie! Die mooiste klank kom uit daardie ou enjins uit.

Van die siviele vliegtuie was hierdie vir my die mooiste een van die dag. Ek het nie 'n idee wat dit is nie, maar daardie lyne van sy ontwerp is klassiek, ek is mal oor gepoleerde aluminium en daardie blou pas so mooi daarby.  Kan iemand dalk help met wat dit is?

 

In Bruce Willis se Disneyfliek "The Kid" wens die hoofkarakter sy hele lewe lank dat hy 'n Pilot kan word. Baie, baie dae wens ek ook dat daardie droom waar kon word in my lewe. Ek het dan alreeds die Raybans... 

Vir Anja, op haar 18e verjaarsdag

Liewe Anja

Vandag, presies 18 jaar gelede, het twee baie jong mense met ‘n geleende ou Mercedes na ‘n Provinsiale Hospitaal in die Vrystaat toe gery.   In ‘n sekere sin was dit baie spannende tye in ons lewens. My pa is dood twee maande voor jou geboorte, en jy sou sy eerste kleinkind gewees het. Hy het so uitgesien na jou koms. Net twee weke voor hom is my oom oorlede, wat my mentor in die lewe was, en vir my gewys het hoe lyk Jesus se liefde baie prakties.  Jou ma het ‘n goeie werk gehad, maar ek was op daardie stadium ‘n Proponent, wat vir ‘n beroep gewag het.  Geld was maar skaars. Dit was soms baie rof op ons in hierdie dae met al die onsekerhede van hierdie tyd. Ek hoop nie daardie spanninge het jou lewe negatief beïnvloed voor jy nog hier aangekom het nie.

Want ek wil weer vir jou vandag sê: Jou koms in ons huis was so ongelooflik welkom!  Ek het jou ma baie lief, en jy is uit ons liefde vir mekaar gebore.  Ons was baie opgewonde vandat ons gehoor het jy is op pad, en ons het so uitgesien na jou koms! Jy was vir ons die simbool van HOOP, van ‘n nuwe toekoms wat binnekort sou aanbreek.

Die dag van jou geboorte was redelik rof op ons, veral op jou ma en jou. Dit was ‘n yskoue Vrystaatse wintersdag toe ons kraamsaal toe gery het. Ma se dokter was al klaar in die buiteland, want jy was ‘n week laat…  Die sustertjie aan diens in die Provinsiale hospitaal het maar pas klaar gestudeer. Jy was haar eerste bevalling in haar professionele loopbaan.  En sy was baie senuweeagtig, het selfs gesukkel om ‘n drup in jou ma se are te kry. Dit het ons ook nou nie baie gerus gemaak nie…  Die dokter se vennoot het uiteindelik opgedaag, en toe is jy gebore. Met ‘n tangverlossing. Dit was vir my verskriklik.  Ek weet nie hoeveel ‘n baba kan onthou van ‘n geboorte nie, maar ek kan glo dit het ‘n invloed op ‘n mens. Dit was vir my baie wonderlik om by jou geboorte te wees, en saam met die dokter die eerste mens te wees wat jou gesiggie gesien. Ek wou die dokter amper slaan, want dit het gelyk of hy jou koppie gaan afbreek met daardie tang van hom.

Ek was al lief vir jou die dag toe die swangerskaptoets twee strepies vir positief gewys het. Daardie liefde het nog baie dieper geword die oomblik toe ek vir die eerste keer in jou oë kyk.
Ek weet regtig nie of die geboorte ‘n invloed het nie, of dit krampe was of wat nie, maar jy was ‘n koliekbaba.  Dit was vir ons ‘n groot aanpassing.  Ons het so dom gevoel.  Ek het so magteloos gevoel as ‘n mens jou vashou, en nie weet wat dit is wat jou seermaak nie.

Eendag, lank lank gelede...

Op ‘n manier het ons dit saam oorleef. En jy het deel van ons lewe geword, soos dit hoort- dit is wat ons nog altyd wou hê.
Daar was baie kere wat ek dalk oorbeskermend teenoor jou opgetree het.  As ek ‘n kans sou gehad het om dit oor te doen, sou ek seker steeds dieselfde opgetree het. Ek hoor al hoe meer van my vriendinne se gru-stories hoe hulle seergekry het op plekke waar hulle veilig moes gewees het.  Ek sou nog altyd, en sal vir die res van my lewe, my lewe enige dag met blydskap gee om jou te beskerm van alles en almal wat jou wil seermaak.

Ek het saam met jou deur die seer van die laerskool geworstel. Ek het baie dae skuldig gevoel. Want daardie sukkel wat jy ervaar het om vriende te maak, dink ek kom dalk geneties van my af- ek het net so gesukkel op skool om met ander mense te connect.  Jy was baie selfbewus, en daarvoor  het ek dalk vir jou die verkeerde voorbeeld gestel.

Jy het baie keer op skool uit gevoel.  Ek wil vir jou sê dis omdat jy ‘n baie unieke mens is.  Jy is nie soos almal  anders nie. En dit is ‘n baie beter ding as wat jy nou sal verstaan. Jy is een van die beste kunstenaars wat ek ken.  Jy is baie meer kreatief as ek en jou ma saam.  Jou brein dink op ‘n ander manier as baie mense s’n, en dit is verseker nie verkeerd nie, dis ‘n gawe!  Jy het ‘n melankoliese temperament, en is geneigd tot depressie, soos ek en ‘n paar ander van ons familie.  Baie van die groot kunstenaars in die geskiedenis, en party van die sterkste leiers, het ook daarmee geworstel. Dit kan ook een van die groot dryfvere in jou lewe word, wat jou tot nog meer sal inspireer.

Drakensberge 17e verjaardag- nie een van jou gunsteling fotos nie, maar een van myne!

Ek was so bly dat jy jouself begin vind het in die Hoërskool. Jy het op sportgebied, met jou plek in die eerstespan, baie verder gevorder in spansport as wat ek ooit kon.  Jou kultuurbydraes by die skool in drama, kuns was uitstekend. Jou verkiesing op die VLR was vir my die erkenning van ‘n potensiële leier in die lewe wat jy self nog sal ontdek. En die feit dat jy jouself in jou kamer kon vind- ‘n wonder!
Jou verjaardag vandag was vir my aan die een kant ‘n skok. Die skok is dat ek maar net weer besef dat ek besig is om ouer te word. Maar hierdie skrywe gaan oor jou. Ons besef dat jy nou wettiglik volwasse is.  Ek het die afgelope ruk probeer om jou al meer en meer ruimte te gee om jou eie keuses te maak, en meer en meer verantwoordelikheid vir jou eie lewe te vat. En jy het my nie teleur gestel nie. Maar ons kom nader aan daardie punt wat jy jou eie lewe gaan leef, en ek net daar gaan wees om vir jou ondersteuning te gee.  Ek gun dit vir jou met my hele hart, dit was so lekker in my eie lewe toe ek daar gekom het.

Jy het soveel wonderlike talente gekry om die lewensreis mee aan te pak.  Ek weet jy gaan ‘n sukses van jou lewe maak, want jy het nog altyd hard geveg vir wat jy graag wil bereik. En nou lê die toekoms blink voor jou. Ek bid saam met jou vir die universiteitskeuring wat jy nodig het. Ek bid saam met jou dat jou loopbaankeuse, en jou koshuiskeuse vir volgende jaar mooi in plek sal val.

Ek weet jy is ‘n fantastiese mens, al glo jy dit as tiener nog nie self nie. Ek weet jy gaan ver kom, al sien jy nog nie die pad nie. Maar die een ding wat ek vir jou wil sê: solank ek lewe, sal ek daar wees vir jou. Ek sal jou altyd liefhê, ongeag die dinge wat ons vanweë die generation gap soms vir mekaar in warm oomblikke sê. Jy sal altyd by my welkom wees, maak nie saak wat die probleem is wat jou vreugde steel nie.
Ek sien uit na die toekomspad wat jy volgende jaar begin stap. So nou en dan bid ek vir jou huweliksmaat, wie en waar hy ook al mag wees.  Ek bid vir iemand wat jou gaan leer ken vir wie jy regtig is, en al die mooi in jou gaan geniet. Ek bid vir jou vir iemand wat jou so gelukkig gaan maak, soos wat ek nou al 21 jaar die grootste geluk saam met jou moedertjie beleef.  Kry vir jou iemand wat jou altyd respekteer, iemand wat jou ook sal dien, iemand wat vir die lang reis bereid sal wees om saam met jou die lewenspad te stap, deur dik en dun.  As hy ooit sy hand teen jou lig, gaan ek en jou broers hom b...aje hard slaan! (Dit het jou broer al tien jaar terug vir jou gesê- ons staan daarby!)

My kind, jy is gemaak om met arendsvlerke te vlieg (Jes 40:31) Jy is meer as ‘n oorwinnaar (Rom 8:37)  en jou ouers sal altyd in jou glo. Dankie dat jy ons dogter is, en ek is verskriklik, baie, baie lief vir jou!
Vir altyd!

Jou Pappa

Op die 18e verjaardag by Zebula-  8 Julie 2011

The last blog translated in English for Karin- by Google (and me...)

This is my last Blog on the subject of the Camino de Santiago (for now!)

On my Bucket List, I had this dream to walk the Camino de Santiago, enough of it anyway to earn the Campostela certificate. This Blog has told the story of my dream from the start and as I continued closer to the departure date. I could share every day on the Camino with you, when I somewhere along the route had the opportunity to find a computer with Internet access. I shared with you the best of my 992 photos. And now you have read my whole story about the Camino de Santiago. All that remains is to ask: was it worth it? Did I get what I was looking for?
Therefore I conclude the series with the following thoughts to share with you who have regularly read my blog:
Anything is possible! 

 David from Barcelona said at his stall on the way to Astorga. I have experienced it as true. If I must be honest, I was very scared of doing this challenge. This fear originates from Grade 6 in my life when we had to attend the Graskop Field School, where I regularly was the slowest person in the group in the field work. It has repeatedly happened in my life, that when I hike with a group, I am regularly the slowest person in the group. For some reason I have always had difficulty with a backpack on my back. I am also very prone to blisters on my feet. One of the voices in my head has always told me, 'You are not able to do this! " In a sense this pilgrimage was a direct attack from me on the one enemy who has for many years made me feel insignificant. I have conquered that enemy at the Iron Cross and at O ​​Cebrero. He is talking nonsense! I can do anything that is humanly possible, if I want to badly enough, and if I continue long enough. 

2. Gratitude

You can so easily get caught up in negative thoughts and behavior. There is always someone better off than you in a certain area. Some guys can go through much less years of college education than I did, and still earn a lot more money than I do. Some people own the houses in which they live. Some people's dream of buying a new car become true so easily, and then it is not the most basic model (at the moment I am considering to buy a Toyota Aygo, but in my deepest heart, I wish that a Toyota Hilux 3.0 D4D DC would be possible!)

Some people are faster than me on a bicycle, most people attain fitness much faster than me. There are just so many things about which a person can compare yourself with others. And then you see only a fraction of the truth!

 There may be other people who would love to be your position! The Camino is a great opportunity to lay down what lies behind you. It is the one opportunity to REALLY scale down in your life! For it to be a good experience, you really need to travel light. And that equalize us all. On the trail you can not judge anyone by their appearance, and think where he fits into society, or how much he owns. We all have approximately the same size backpack, we all have more or less the same quality boots (which some could buy with ease immediately and others on their credit cards, like I have paid mine on budget for 6 months.) We all have but 2-3 sets of clothes, and a poncho or raincoat on this journey with us. Rumors had it that the next Prime Minister of Ireland was on Camino with us somewhere on the French route, and Fernando Alonso are believed to bike 200 kilometres on the Camino over six days in August's three-week break in Formula One GP. You just never know who somebody next to you in the Albergue is in real life, and it really doesn't matter either! We are all just Pilgrims and therefore treat each other with the utmost respect. That's what we are- each one of us-just a pilgrim on a route towards the final destination. While each one of us is suffering with our own blisters on our feet! In our everyday lives this is also the truth. For Christians, life as a pilgrim in this world is a fairly common theme in the New Testament.

Because you only try to carry the minimum, like 10 kg, you learn gratitude for every night you have a bed available to you, so that you don't need to sleep on someone's porch. You learn gratitude for water along the way, and you are aware of how dependent you are of finding have half a liter of water every few hours. Sometimes sudden unexpected pleasure is found in a café that serves delicious coffee. Food is suddenly no longer taken for granted, and even a tin of beans and pork bellies gives you energy for another part of the journey. You are grateful when the Pilgrim's menu is well prepared, you are happy when the meal is just acceptable. And you miss a decent steak with mushroomsauce, as you least can afford once a month at home.

 Because you leave your own people behind, the longing for them becomes a very loyal companion on the Camino. If you walk without your partner, then you wish he / she was seeing the sunrise alongside you, or the rising of the mist far below in the valleys. You miss the sound of your children's voices, and forget the shrill pitch that they use to yell at one another.

You miss your good friends, those few friends who over many years vecame part of your being, while sitting around many campfires, shared many bottles of red wine. Those midnight chats about the path we walk in life. If no one spoke your language today, and no one understands your Boertjie English, it's nice to suddenly meet someone from your own country! Then you realize how precious your own language for you.

3. Spiritual value to me

A man discovers how precious Silence is! During a long day of walking in nature, we realise how noisy life has truly become, when you experience true silence. At home, I struggle not to turn on the radio to break the silence. But on the Camino, you get to know silence personally. And it becomes a good friend. It reaches your busy heart, and quieten it down. The rush of life falls away, a peace descends on you. And in that silence you hear God whispering to you.

I have experienced a feeling of peace in cathedrals and churches, some even dating back to the 11th century. This is despite some friends who warned about Freemason symbols, and some who are very critical of the Roman Catholic church. But for me- this I saw: there are buildings that have for centuries been used by the common people to escape from their everyday life, with the belief that they can meet their Heavenly Father there. The high church steeples in small towns have proclaimed for generations of travelers that God is present here. My own belief is not built on sacred buildings. But in this space of silence and worship, I could often sit for very long, unhindered, and pray about things and for people whom I love dearly.

That experience is not limited to sacred buildings on the Camino. My most profound experience of God's presence was at a creek one Sunday morning just after 09h00, when I believe my church back home also prayed for me. Certain experiences in life can not be described using words, because it happens in the heart, and is larger than any human words. "Where peaceful waters flow" in Psalm 23 will never be anything else than a very powerful image in my mind in the future, I understand it much better because I have been there ... It's not because it is an old, old stream in Spain, it is because I tried to be quiet enough to hear God. "Draw near unto God and He will draw near ..." is one of the promises in the New Testament.

It could also have happened alongside the pond in our home town, the place itself is not important, the deeper thirst for more is.

Yes, this pilgrimage did cost me in many ways. But I think I have a made a good investment. I wanted some questions about my own life struggles answered, and I did find it. Hopefully my family, my friends and my church can experience the difference in my life. I realize how great the power of old habits and old thoughts can be, sucking me back into my old life. But I will try my best to continue thinking new thoughts, positive thoughts, and to live for what I believe in. Because I learned during the difficult days of the Camino that whining and complaining will never help me reach my goal. Focus on the end goal, and use all the power available to mem, keeping back no reserves, to go big or go home. And step by step my end goal will be reached. Although there may be a mountain or two between you and your destiny-even a mountain is not invincible when you're serious enough about reaching the top. Did I get what I was looking for? Yes, definitely.
Thank you for taking this journey with me, on my blog. Thanks for those constructive comments and encouragement even during difficult days, it has meant much more to me than you will ever know. Thank you for the many who read it, even if you said nothing. It was nice to see how many people visited my blog. And thank you even for the people who do not share my belief, but granted me the opertunity in this public forum, to tell my story, without negative criticism. 

 
Each of us is on a journey- the journey of life. Each of us has our own set of obstacles along the way , and each of us has a destiny we are trying to reach. Thank you walking alongside me for this great part of my journey! And now, in conclusion, I wish just for you, and your own trip, the old, old greetingthat generations of pilgrims have used for hundreds of years on the Camino de Santiago: Buen Camino!

Camino de Santiago- Voorlopig my laaste blog oor hierdie onderwerp!

Ek het op my Bucket List die droom gehad om genoeg van die Camino de Santiago te loop, dat ek die Campostela sertifikaat in die sweet van my aangesig kan verdien. Hierdie Blog het die storie van my droom vertel van die begin af- en ontwikkel soos ek nader aan die vertrekdatum gekom het. Ek kon elke dag op die Camino met julle deel, soos wat ek êrens langs die pad die geleentheid gehad het om my hande op 'n rekenaar te lê. Ek het met julle die beste van my 992 fotos gedeel.  En nou het julle my hele storie oor die Camino de Santiago gehoor. Al wat oorbly is om te vra: was dit die moeite werd? Het ek gekry waarna ek op soek was?

Daarom wil ek die reeks afsluit deur die volgende gedagtes met julle, wat gereeld gelees het, te deel:

1. Enige iets is moontlik!

David van Barcelona het dit gesê by sy stalletjie op die pad na Astorga toe. Ek het dit as waar beleef. As ek eerlik moet wees, ek was baie, baie bang vir hierdie stappie. Dit kom van Standerd 4 af, by die Graskop Veldskool, waar ek gereeld die stadigste in die groep was in die veld. Dit het verskeie kere in my lewe gebeur, dat ek staptoere aanpak, en regtig die stadigste in die groep is. Om een of ander rede het ek nog altyd baie swaar gekry die oomblik as daar ‘n rugsak op my rug is. Ek het ook nog altyd die probleem van voete wat seer word, en baie vinnig blase kry. Een van die stemmetjies in my kop het nog altyd vir my gesê- “Jy kan nie!” Hierdie Pelgrimstog was direk ‘n aanval van my kant af op die een vyand wat al baie jare lank my klein laat voel het. Ek het daardie vyand oorwin by die Ysterkruis en by O Cebrero. Hy praat nonsens! Ek kan enige iets doen wat menslik moontlik is, as ek dit graag genoeg wil doen, en as ek lank genoeg aanhou. 

2. Dankbaarheid
‘n Mens kan so dikwels vaskyk in die negatiewe van die lewe. Daar is altyd iemand anders wat beter af is as jy op ‘n sekere gebied. Party ouens kan met baie minder jare op universiteit baie meer geld as ek verdien. Party mense besit die huise waarin hulle bly. Party mense se droom van ‘n nuwe kar word waar, en dan is dit nie die heel basiese intreemodel (soos wat ek nou met begerige oë na ‘n Toyota Aygo kyk, maar in my donkerste hart wens dat ek ‘n Toyota Hilux 3.0 D4D DC kon koop nie!) nie. Party mense is vinniger as ek op ‘n fiets, ander word baie vinniger fiks as ek. Daar is so baie dinge waarmee ‘n mens jouself kan vergelyk met ander mense. En dan sien jy ook net ‘n deeltjie van die waarheid raak. Daar is dalk net ander mense wat begeer om in jou posisie te wees! Op die Camino is die een groot les om los te maak wat agter jou lê. Om BAIE af te skaal. Om met die minimum te gaan reis. En op die roete kan jy nie na enige iemand kyk, en dink waar hy inpas in die samelewing, of hoeveel hy besit nie. Ons almal het maar ongeveer dieselfde grootte rugsak gehad, dieselfde kwaliteit skoene (wat party dadelik kon koop en ander op hulle kredietkaarte afbetaal het- ek oor 6 maande op budget!) Ons het almal maar so 2-3 stelle klere gehad, en ‘n poncho of reënjas. Gerugte wou dit hê dat die volgende Eerste Minister van Ierland êrens saam met ons op die Franse roete was, en Fernando Alonso gaan glo 200 km te fiets doen op sy Camino oor 6 dae in Augustus se 3 weke breuk in Formule 1. Jy weet net nooit regtig wie iemand saam met jou in die Alburgue is nie. En daarom behandel Pelgrims mekaar met die grootste respek. Dis wat elkeen van ons is- net ‘n Pelgrim op ‘n roete op pad na die eindpunt toe. Terwyl elkeen van ons met ons eie blase op die voete sukkel! Ook in ons lewe is dit mos die waarheid. Vir die Christene is die lewe as pelgrim in hierdie wêreld ‘n redelike algemene tema in die Nuwe Testament.
Omdat jy net die minimum 10 kg wil saamdra, leer jy dankbaarheid vir elke aand wat jy ‘n bed het, en nie buite op iemand se stoep hoef te slaap nie. Jy leer dankbaarheid om water langs die pad raak te loop, en kom agter hoe afhanklik jy van net ‘n halfliter water elke paar uur is. Om soms skielik onverwags op ‘n plek wat heerlike koffie bedien, af te kom, was soms ‘n hemelse ervaring! Kos is skielik nie meer vanselfsprekend nie, en selfs ‘n blikkie botterboontjies en varkpense gee jou energie vir nog ‘n deel van die reis. Jy is dankbaar as die Pelgrimsmenu goed voorberei is, jy is tevrede as die ete net-net aanvaarbaar is. En jy mis ‘n ordentlike steak met mushroomsous, soos wat jy darem een keer per maand tuis kan bekostig in Rande.
Omdat ‘n mens jou eie mense agterlos, is die verlange na hulle ‘n baie getroue reisgenoot. As ‘n mens dit sonder jou lewensmaat doen, dan wens jy sy/hy kon die sonsonder saam met jou sien, of die mis beleef wat ver onder in die valleie opstoot. Jy mis die klank van jou kinders se stemme, en vergeet so gou hoe skril daardie geliefde stemmetjies op mekaar kan gil.
‘n Mens mis jou goeie vriende, daardie enkele vriende wat oor baie jare deel van jou wese geword het oor baie kampvure, baie gedeelde bottels rooiwyn, (en die gallonne KWV 5 jaar oud in Melkbosstrand!) baie middernag geselsies oor die lewenspad wat ons stap. As niemand jou taal vandag gepraat het nie, en niemand verstaan jou Boertjie Engels nie, dan is dit lekker om skielik iemand van jou land raak te loop. Dan besef ‘n mens hoe kosbaar is jou eie taal vir jou.

3. Geestelike waarde vir my:
‘n Mens kom agter hoe kosbaar Stilte is! In die heeldag loop in die natuur kom ‘n mens agter hoe geweldig rumoerig is ons alledaagse lewe tuis. Ek sukkel om nie ‘n radio aan te skakel êrens in die huis nie, sodat dit nie so stil moet wees nie. En dan kom daardie stilte, en word deel van jou menswees op die roete. Die gejaagdheid verdwyn, daar daal ‘n vrede oor jou neer. En in daardie stilte hoor jy die Here vir jou fluister.
Ek het ‘n sekere stuk vrede ervaar in katedrale en kerke wat soms selfs uit die 11e eeu uit kom. Dit is ten spyte van vriende wat allerhande Vrymesselaarsimbole probeer uitwys, en mense wat baie krities op die Rooms Katolieke kerk is. Daar is geboue wat al vir eeue deur gewone mense gebruik is om weg te kom uit hulle alledaagse lewe, met die geloof dat hulle daar die Hemelse Vader kan ontmoet. Die hoë kerktorings in klein dorpies het vir geslagte se reisigers die boodskap gegee dat God ook hier teenwoordig is. My eie geloof is glad nie op heilige geboue gebou nie. Maar in hierdie ruimtes van stilte en aanbidding kon ek dikwels vir baie lank sit, en onverhinderd bid oor die mense en sake vir wie ek baie lief is.
Daardie ervaring is egter ook nie beperk tot heilige geboue nie. My mees ingrypende ervaring van God se teenwoordigheid was by ‘n stroompie een Sondagoggend net na 09h00, ek vermoed toe my gemeente tuis ook vir my gebid het. Sekere ervarings kan ‘n mens nie in woorde vir ander beskryf nie, want dit het in die hart gebeur, en is groter as enige mensewoorde. “Water waar daar vrede is” sal nooit weer anders kan as om ‘n baie kragtige beeld in my gedagtes op te roep nie, ek verstaan dit nou baie beter, want ek was daar… Dis nie omdat dit ‘n ou, ou stroompie is in Spanje nie, dit is omdat ek stil genoeg probeer word het om God te hoor. “Nader tot God, en Hy sal tot jou nader…” is een van die beloftes in die Nuwe Testament. Dit kon langs die dam in ons dorp ook gebeur het, die plek is nie belangrik nie, die dieper dors na meer is.
Ja, hierdie Pelgrimstog kos ‘n mens redelik baie geld. Maar ek dink ek het ‘n goeie belegging gemaak. Ek wou sekere vrae in my eie lewe deurworstel, en ek het. Hopelik sal my gesin, my vriende en my gemeente ‘n verskil in my lewe sien. Ek kom agter hoe geweldig sterk is die suigkrag van ou gewoontes, en ou gedagtes. Maar ek gaan my bes probeer om nuut te dink, positief te wees, en aan te hou met wat ek in glo. Want ek het dit in die moeilike dae van die Camino geleer dat kerm en kla niks gaan help nie. Fokus op die eindpunt, gebruik alle krag wat ek het, moenie reserwes probeer terughou nie, gaan groot of gaan huis toe. En tree vir tree kom enige doelwit nader. Al lê daar ‘n berg of twee tussen jou en die eindpunt- selfs ‘n berg is nie onoorwinbaar as jy ernstig genoeg oor die doel is nie.
Het ek gekry wat ek gesoek het? Ja, beslis.

Dankie vir julle wat die reis saam met my op my blog meegemaak het. Dankie vir dié wat opbouende kommentaar en selfs aanmoediging na moeilike dae gegee het, dit het baie meer vir my beteken as wat julle ooit sal weet. Baie dankie vir die menigte wat saam gelees het, al het julle niks gesê nie. Dit was lekker om te sien hoeveel mense my blogs besoek het. En dankie vir julle wat nie eers my geloofsoortuigings deel nie, wat vir my ruimte in hierdie openbare media gegee het om my storie te vertel, sonder negatiewe kritiek- ook dit waardeer ek regtig baie.

Elkeen van ons is besig met ‘n lewensreis. Elkeen van ons het ons eie stel hindernisse, en elkeen van ons het ‘n einddoel waarvoor ons mik. Dankie dat jy hierdie stukkie van my groot lewensreis saam met my gedeel het. En nou wens ek net vir jou, en jou eie reis, die ou groet van die Camino toe-
Buen Camino!

Camino Fotos deel 14- Finisterre- die einde van die aarde

s jy ooit die CAmino gaan stap in Spanje, beplan vir jou vier ekstra dae se stap.  En dan stap jy van Santiago af tot by Finisterre.  Hierdie voel vir my so die meer logiese plek om die Camino af te sluit- om te stap tot daar waar die pad ophou. Waar die Romeinse keiser gesê het- hier eindig die aarde- hier is niks verder om te verower nie!  Behalwe as jy nou 'n swemkampioen is en gou die Atlantiese oseaan wil oorsteek, en verder in Amerika die Appalachian Trail wil gaan doen. Maar ek beveel dan eerder 'n vliegtuig van Madrid af soontoe aan!

Soos baie ander gewaarsku het, het ek ook so half teleurgesteld gevoel in die bereiking van die katedraal. Die Heilige Jakobus se beendere in die silwer kissie onder die altaar het nou regtig niks vir my gedoen nie, al het ander mense voor daardie kissie gaan kniel en bid.  (Ek het in elk geval eers die kissie later gesien, toe ek van Finisterre af teruggekom het, en moes wag vir my trein terug Madrid toe. Toe was die katedraal nie so vol mense nie, en kon ek rustig daar deurstap).

As jy in Santiago is, kry vir jou 'n kaart van die stad en kyk waar die Autobus Estacion is. Daar is daagliks busse wat na Finisterre toe vertrek. Maar nie te baie nie- ek dink twee in die oggend, en hulle ry heen en weer- so twee busse in die middag terug. Die bus self is baie mooi luuks, so groot dubbeldekker. Ek het nou nie uit die bus vreeslik baie fotos probeer neem van die reis nie, maar dis baie mooi, redelik vinnig is 'n mens by die see, en dan loop die pad deur baie kusdorpies, 'n mens kry amper daardie gevoel van die Argus- daar van Kalkbaai af langs Simonstad, Miller's Point verby- baie soortgelyk.

Die luukse bus by sy eindpunt in Fisterra, die vissersdorpie by Finisterre, die einde van die aarde.

'n Baie lekker plek om te bly is die Hotel Finisterre- ek het 25 Euro betaal vir die nag. Daar is ook twee albergues waar jy heelwat goedkoper kan bly, maar wil jy regtig op hierdie stadium van jou reis nog styf langs of onder 'n vreemdeling lê?

Ek het gewonder hoe op aarde gaan ek die Hotel in 'n vreemde plek kry, en toe is hy reg oorkant die bushalte. Ek het ingeboek, en toe gesien my kamer het 'n balkonnetjie, wat in die gebou oorkant vaskyk. Maar as jy nou regs draai, dan sien jy hierdie toneel:

Daar het die bus omgedraai, vir sy 11h45 vertrek terug Santiago toe.  En die vissershawe net daar onder. Maar nou wil 'n mens eers gaan kyk hoe lyk die einde van die aarde. En dit is 'n twee kilometer klim. Maar jy doen dit sonder rugsak, en jy het nou fiks geword, die kilometers vlieg onder jou fikse voete verby...

Dieselfde standbeeld as net anderkant O Cebreiro wys vir jou die pad aan na die Vuurtoring aan die einde van die aarde.(Effens sigbaar daar op die horison.)

Die mees logiese plek volgens my om jou Camino te eindig, is by km 0 daar by die vuurtoring.

Dan kan jy, hoewel dit onwettig is, oorweeg om 'n kous/ ander ou kledingstuk van jou reis te verbrand-

Voor jy stil op 'n klip gaan sit, en jou hele reis tot hier bietjie sit en bedink, terwyl jy kyk na die magtige Atlantiese oseaan hier voor jou. Moenie hier kaalbas probeer swem nie, die vorige ou wat dit probeer het, het weke later in Ierland uitgespoel.  Nie eers 'n Ierse pub kon hom weer red van sy dors nie...

Hier kry jy die gevoel- nou is my reis behoorlik voltooi. Verder as hier kan ek nie.  Ek het alles bereik wat ek so graag wou bereik. En dis dalk een van die min kere in jou lewe wat jy daardie gevoel gaan hê: Taak suksesvol afgehandel! (dalk nie in jou werk nie, in myne is dit baie skaars om iets te kan klaarmaak!)

Dan verander jy van 'n Pelgrim in 'n toeris. Fisterra is 'n pragtige hawedorpie, om lekker te kan gaan verken. Baie fotogenies, dink ek altyd van vissershawens.

Daar, aan die einde van die kaai, kan jy die ander Caminotradisie gaan waarmaak...

Jy kan lekker gaan eet by een van verskeie seekosrestaurante wat uitkyk oor die hawe.

En dan vir 'n slag soos 'n koning gaan slaap in jou eie hotelkamer, met jou eie bad.

Om more weer die lang, lang pad terug huis toe aan te pak, via die 3 1/2 ure busrit Santiago toe, die aandtrein terug Madrid toe, die moltrein terug Barajas Internasionale lughawe toe, en die vliegtuig terug na jou land toe.

Die reis gaan jou kos. Jy gaan baie dinge agterlaat. Jy gaan soos Rod Steward sing in All for love ervaar: "through the wind and the rain, the hurt and the pain... "

Daardie linker kleintoontjie wat ek later wou amputeer met die Swiss Army knife- hier is hy nadat hy al 'n week gesond geword het: (op Santiago se treinstasie- daardie 5 ure wag vir die trein...)

Maar weet jy wat het dit alles die moeite werd gemaak? Om die eindpunt van die reis te bereik. Om vrede te ervaar. Om te weet: ek het dit reggekry!

Mag jy ook eendag hier staan, aan die einde van jou reis!

Buen Camino!

Camino Fotos deel 13- Die laaste dag na Santiago toe

Die groot verveling kom vinnig nader- fluit fluit, my storie is amper uit...

Die laaste dag van die Camino vra 'n ekstra vroeg wegspring as jy enigsens beplan om die Pelgrimsmis om 12h00  in die katedraal van Santiago te maak. Onthou mos nou, die oorspronklike eindpunt van die Camino is daardie silwer kissie onder die altaar van die katedraal, waar Jakobus se beendere na baie, baie optimistiese legende lê. John Brierley sê hierdie dag is 20.1 km. Kan ek jou verseker- dit gaan verder as 25 km voel. En die 500 meter ver sementblokke raak skielik weg by die Santiago lughawe. Dalk het 'n BEE firma die kontrak destyds gewen, en die afstand so effens misjudge?

Een van my gunsteling fotos van die Camino- die voor sonop wegspring uit Arca de Pinho uit.



Pas uit die dorp uit, die donker bos lê voor, en die straatligte raak weg.



Dit lyk dalk al so lig, maar hier is hoe die bos gelyk het. Gelukkig het 'n mens nooit daardie gevoel van 'n misdadiger met 'n mes of gesteelde pistool wat agter die boom gaan uitspring en jou gaan doodmaak vir 'n gaar ou Nokia foon nie...

Op hierdie laaste dag is daar baie, baie pelgrims met dieselfde idee in die kop- om die katedraal betyds te haal. Almal stap vinnig en vasberade, daarom is daar ook nie so baie fotos van hierdie dag se stap nie.

Net na sonop- die eerste koffiestop onder die brug by die snelweg. Ja, dit is die plek waar my geliefde hoed seker vandag nog aan die een stoel hang. Ek het in my blog geskrywe oor die meisie met die baie, baie swaar rugsak, met die haardroër en elke dag amper ander klere. Dit is sy in die blou. Sy het die Camino klaargemaak met DAARDIE rugsak, en ek het haar nooit sien kerm en kla nie. Baie respek!  Die vrou is seker maar die sterker geslag?  Hierdie een is 'n dame en 'n yster!

Selfs die laaste dag het sy mooi dele.

Daardie was omtrent die enigste pothool wat ek in Spanje gesien het.

Hierdie is omtrent die laaste kilometermerker wat jy gaan kry. En sommige ouens se stewels het ook net tot hier gehou!

Ek het nie al daardie monstrositeite by San Marco/ Monte Gozo afgeneem nie. Teen hierdie tyd het dit lekker gereën, en ek was redelik seervoet en effens gatvol (toe ek agterkom my hoed is 4 km terug en tyd loop uit), die pad van die Lavacolla Internasionale lughawe van Santiago af  tot by die buitewyke van die stad is ook maar nie baie lekker nie. Monte Gozo het mos 'n reuse moderne monument vir die pelgrimstog, skreeulelik. En daar is 'n Munisipale Refugio wat 500 beddens het. CAmino Disneyworld...

Net verby dit sien 'n mens eintlik Santiago die eerste keer. En dan besef ek vir die eerste keer dat dit nie 'n groot dorp is nie, dis 'n stad seker so groot soos Bloemfontein.

Santiago is soos daardie Janusbeeld- hy het twee gesigte. Aan die een kant (ongelukkig aan die anderkant van die stad!) is die ou gedeelte, waar die katedraal lê. Dit vat baie lank selfs in die stad, voordat jy die katedraal gaan sien.

Maar waar jy inkom, is die stad hipermodern. Dit is ook 'n universiteitstad, met baie moderne geboue. Selfs die besigheidsgedeelte waar jy die stad binnegaan, is baie baie modern.

Die stad sal egter nooit sy karakter verloor as die eindpunt van die Camino nie, soos hierdie standbeeld van die Pelgrimstog vir 'n mens wil vertel soos 'n mens die stad binnekom.

Die ou gedeelte van Santiago is vir my baie mooier as die moderne geboue- is daar fout met my of is dit normaal?

Die katedraal ('n paar dae later afgeneem toe dit nie gereën het nie).

die hoofdeure maak hulle seker net vir die pous oop, en nie die pous van die Bosveld nie!

Die binnekant van die katedraal is in baie goeie toestand, met oor die 14 bieghokkies langs die kante. Die altaargedeelte is baie indrukwekkend. Daar is sitplek vir 1000 mense. Ek was half twaalf daar, maar toe sit die katedraal al vol mense (baie gewone toeriste, nie pelgrims nie!) Dit laat 'n mens brom- ek moes met my seer bene op die yskoue klipvloer gaan sit.

Ek kon nie meer staan op my voete nie, hulle het soos vuur gebrand. En die klipvloer was hard.

So tien minute voor die tyd het 'n lelike non, met die stem van 'n engel, die skare eers 'n lied of twee geleer wat in die diens gesing gaan word. Op die minuut het 'n prosessie van priesters, in wit rokke met rooi borslappies (sien, ek verstaan ook nie die klere se name nie!) baie indrukwekkend in 'n prosessie ingestap. Erens in hierdie tyd begin een van hulle dan in 'n baie somber stem in Latyn (of Spaans) iets vertel van die pelgrims wat die vorige dag klaargemaak het- hoeveel van hulle, waar hulle vandaan is. Ek dink bietjie later in die diens lees hulle ook die name van die suksesvolle pelgrims uit.

Ek was so rondom twaalf minute in die diens. Toe ek my oë ophef, sien ek honderde pelgrims met rugsakke by die diens. En die sondige gedagte tref my- dan gaan die Pelgrimskantoor seker nie nou so besig wees nie.

Ek het saggies myself verskoon, en twee blokke wes na die Pelgrimskantoor toe gegaan. Wat toe redelik stil was, soos ek gehoop het. Onthou 800 mense maak op die oomblik daagliks klaar, en elkeen soek sy Campostela by hierdie kantoor, dit kan soms baie besig word. Gaan na toonbank 5 toe, sê die bordjie.

In die Pelgrimskantoor kry jy jou Campostela, AS jou papierwerk in jou Pelgrimspaspoort reg is, en jy onthou het om die laaste 100 km elke dag twee stempels langs die pad te kry. Jou naam is in Latyn...

'n Lekker en goedkoop plek om in Santiago te bly, is die reuse ou Seminario Belvis. Jy kan op die Internet bespreek daarvoor so twee dae uit, en ek beveel aan dat jy die gids se raad volg, en eers gaan inboek en jou rugsak daar los, voor jy katedraal toe gaan. Anders gaan jy die hele tyd met jou rugsak opgeskeep sit, en weer terugdra deur die vallei na die Seminario toe. Daar is ten minste drie geel tekens langs die Camino wat die Seminario aanwys.

Die akkommodasie is luuks! (nie bunkbeddens nie) met 'n toesluitkas by elke bed. As ek reg onthou (vergeet begin al klaar intree!) het ek 12 euro betaal om hier te bly.  Jou rugsak pas baie gemaklik in. Dan voel jy baie ligter, en kan jy die katedraal aanpak. Daar is 'n kombuis in die "basement" met basiese geriewe, en drie rekenaars aan die internet gekoppel. Hulle bied ook dagtoere Finisterre toe aan vir 25 Euro, maar dié toer bly net 2 ure oor in Finisterre. Doen dit eerder op jou eie- ek sal more ietsie daaroor sê.

Hoekom beveel ek die Seminario so sterk aan, en dat jy inboek voor jy katedraal toe gaan? Kyk bietjie hier: dit is die uitsig van die Seminario af. Die katedraal steek daar heel agter uit. Tussen hier en daar is 'n vallei. Wil jy regtig onnodig jou rugsak soontoe, en al die pad weer terug dra?

Dis nou te sê as jy nie bietjie spaar voor die tyd en in een van die hotelle daar woon nie, soos die Vyfster Hostal de los Reyes Catolico net oorkant die katedraal nie? (Die gids sê net 60+ euro, dit gaan heelwat meer wees!) Die eerste 10 pelgrims elke dag wat vir hulle vra, kan saam met hulle staf in die parkeerterrein gratis eet- deel van hulle ou wortels as oorspronklik 'n Pelgrimshospitaal.

In elk geval, ek het dit gemaak tot by my gestelde eindpunt! 317 km van Leon af in 18 dae. Ander het dit baie vinniger gestap, ander het baie verder gestap, en ek respekteer hulle daarvoor. Vir my was hierdie 'n baie groot uitdaging in my eie lewe, en 'n hele paar gemaksones wat ek moes uitbreek. Ek sal nog ietsie daaroor skryf voor ons hierdie onderwerp heeltemal afsluit. Maar hier is ek voor die katedraal- kyk net die hemelse glans op my gesig!

 

Camino Fotos deel 12- Melide na Arca de Pinho Dag 16 en 17

Soms is tydsberekening krities belangrik. Ek het gesien ek het nie meer tyd oor om Finisterre toe te stap nie. Op die Camino roete self is dit redelik goedkoop, 'n mens kan 'n dag oorleef op R150, ingesluit bed en as jy jou eie kos koop en maak in die kombuis.  Maar van die roete af, in die hotelle en hostals raak dit heelwat duurder, maklik nader aan R500 per aand. Die ander probleem, as 'n mens in hierdie laaste 40 km van die Camino kom, is daaglikse afstande. Skielik is die dorpe en herberge net so gespasiëer dat 'n mens of 'n kort dag, of 'n baie, baie lang dag moet stap om sinvolle akkommodasie te vind. Daarom het ek gekies vir nog 'n korter dag- net 13 km om weer op John Brierley se skedule te kom.

Dag 16
Vroegoggend uit Melide uit het ook weer gesorg vir pragtige tonele, en my eerste verdwaal op die Camino. Hoekom verdwaal? Ek was voor sonop op die roete, en net buite Melide beweeg 'n mens deur 'n bos. En een of ander aasvoël het ook geel pyle in die bos gebruik om die roete aan te wys na sy garage langs die snelweg, waar 'n mens 24 uur per dag kan stort... Ek moes al my kaartwerkvermoëns en 'n gevaarlike 2 km op die snelweg loop om weer terug op koers te kom, by die ware geel pyle...


In Spanje se kleiner dorpies sien 'n mens gereeld hierdie gesig: die gemeenskaplike Speed Queen. Hier kom die dames bymekaar om klere te was. Maar ek het dit nie baie gesien gebeur nie- dalk hou hulle meer van Whirlpool tuis? Kan nie sê die manne gee nie om vir hulle nie, kyk, daar is nog 'n dak om die gereelde Galicia reën van hulle af weg te hou...




'n Ander gereelde gesig langs die Camino is die gasvryheid en vertroue van die plaaslike mense in die Pelgrims. 'n Mens het gereeld stalletjies gesien, met vrugte, water, selfs kookwater en koffie en tee, met net 'n donasieboks, en geen mens in sig om dit op te pas nie.



Soos wat 'n mens nader aan Santiago begin kom, begin die gebied al hoe digter bevolk raak. Al hoe meer dele van die roete loop tussen mense se huise deur. Hier is dit ook al hoe meer groen heuwels, nes Ierland, waarmee hierdie gebied dikwels vergelyk word.



Maar gelukkig is dit steeds mooi landelike gebied.



John Brierley se dag eindig by Rivadiso, en dis 'n baie mooi plek, met 'n munisipale refugio wat oor die rivier uitkyk. Arzua is nog so drie kilometer opdraande verder aan.


'n Mens sou nie kon sê jy was in GAlicia sonder om een van hierdie buitegeboutjies af te neem nie. Dis by elke plaashuis, by die meeste groter dorpshuise, en selfs voor enkele hotelle. Jy kry in toeristewinkels modelletjies daarvan te koop. Wat is dit presies? Pruimtwak moet maar help- ek het iets gehoor van dat die mense hulle graan daarin gebêre het, ek het selfs gewonder of dit nie 'n tipe yskasfunksie gehad het nie.



As jy hierdie lees om 'n roete te beplan, dan is hierdie Albergue in Arzua regtig 'n lekker blyplek vir 10 Euro per nag. Hy is in die hoofstraat, reg langs die roete.



Dag 17 Arzua na Arca de Pinho

Hierdie dag lewer ook weer 'n heerlike stap deur 'n verskeidenheid van landskappe op.


Met nog heerlike woude om te verken...

Die kilometers is besig om uit te hardloop, die eindstreep is besig om nader te kom.

So nou en dan is daar pragtige landerye om deur te stap-

En mense wat mooi tuine aanlê langs die roete...

Gevolg deur heerlike sagte bospaadjies...

'n Mens maak vriende langs die pad- hierdie is Marie- Lyne van Ottawa in Kanada, saam met wie ek soms stukke van die pad gestap het. Sy is 'n maatskaplike werker, en ons kon een aand lekker gesels oor die sosiale omstandighede in ons twee lande- ek vermoed Kanada is so bietjie (98%?) minder gewelddadig as by ons?

As 'n mens op die Camino sou sterf, is daar 'n goeie kans dat mense jou gaan onthou. Hierdie is Guillermo Watt se gedenkplaat, wat oorlede is 'n dagreis weg van die eindpunt af. Hy was darem 69 jaar oud toe hy saggies deur die Jordaan is...

En so stroom die kilometers onder 'n mens se voete verby...

Deur die bosse...

En na 'n lang dag se stap kan jy uiteindelik die bootse uittrek en in die rak by die Albergue se deur wegsit...

Na 'n warm stort kan 'n mens lekker kos gaan soek...

Hierdie aand het ek baie lekker oorgebly in hierdie Albergue in die hoofstraat:

Volgende keer: die heel laaste dag se stap...