Ons vang vis vandag

So met die afgelope paar weke se baie spannende tye het ons besluit ons het 'n goeie gesinsdag nodig.  Ek het my Rhino Rally opgeoffer, en ons het ons gemeente se gesinskamp ook prysgegee.
Vroeër in die week het ons 'n familievergadering gehou. Elkeen kon hulle opinie oor die gesinsdag op die tafel plaas. Eers het Stephan tydens daardie geleentheid gesê hy kan niks op die tafel plaas nie. Want daar is te veel skottelgoed, en boeke, en ander gemors op die tafel...

Ousus wou graag Krokodilplaas toe gegaan het, maar die broers het niks daarvan gehou nie.  Pa en Ma het buite stemming gebly. Ons het aanvanklik toe ooreen gekom om 'n heerlike gesinsdag by die Weesgerus oord net buite Nylstroom, se dagbesoekersgebied te gaan deurbring. Daar is 'n swembad en 'n piekniek gebied. Dan is daar 'n heerlike dam, met baie vis. So gesê so gedaan- almal was tevrede.  Ons moes net so paar rand alweer belê om ons visvang toerusting op datum te kry.

So ry ons uit na Weesgerus toe. Nou kyk, die dagbesoekersgebied het twee areas- aan die een kant is die Damlapa, waar 'n mens lekker etes teen goeie prys kan eet, En heel oorkant die dam is die ander dagbesoekers gebied, waar die swembad is, braaiplekke, badkamers, en hengelgebied.... Ons stop by die hek. Nee, sê hulle, ons moet by die oord self se kantoor gaan betaal om te mag inkom. Ons kom daar, nee, sê hulle, daar is 'n privaat funksie in die Damlapa. Geen dagbesoekers vandag nie. Ons probeer verduidelik dat ons nie by die Damlapa wil wees nie, maar by die oorkant. Niks  "joy"  nie- ons is nie welkom vandag nie...

Ons skakel ons gemeentelede met 'n luukse oord by ons dorpsdam. Nee, sê hulle, vandag is daar 'n troue, en ons is ook nie vandag daar welkom nie. Ek wou net begin hartseer raak. Ek het dan die motorfietse, en die doughnuts en die versnelrenne in Harrismith opgeoffer vir vandag, en nou wil niemand ons hê nie!

Ons ry maar verder, na die oorkant van die Donkerpoortdam toe. Daar waar die ou visvangklub was, is net groot borde op- Privaat Eiendom, geen toegang nie. Ek stap maar daar in, en gelukkig herken ek een van die mense wat daar binne sit en hengel. Hy verduidelik dat die munisipale hengelterrein net bietjie verder aan is.

Uiteindelik het ons darem langs die water uitgekom.  Toe was die groot frustrasie om drie visstokke weer gereed te kry, lyn op lank vergete katrolle te span, weer te onthou hoe hoeke en sinkers aan lyn vaskom.  Na 'n hele gesukkel het ons drie lyne in die water.

Ons het ons gasbokkie saamgeneem, en 'n baie lekker brunch gemaak, insluitende bacon en eiers, cheese bangers, varkrashers, brood, kaas, aarbeie en jogurt, en uiteindelik lekker koffie.

Toe raak Anja skielik lus om ook te probeer. En wonder bo wonder- daar geniet sy die hengel idee! "Dit is baie relaxing..."

 Die pa was weer baie bedonnerd, die ma was weer baie vredeliewend, die dogter was emo, die seuns het gemoan en groan- basies 'n doodgewone oggend in die Schmidt familie se geskiedenis.

En uiteindelik het ons dit baie geniet!  Hier is die bewyse...

Totale aantal visse= 0.

Bernard, Anja. Annelie, Stephan en Ewald jnr.

Bernard en sy Mammie... 

Bernard, Anja en Ewald

Sarah de Jager...

Entoesiastiese hengelaars!

Die Prysuitdeling uit die voorste gestoeltes...

Gisteraand het ek nou vir die heel eerste keer in my ganse lewe in die eregaste sitplekke gesit by ons Hoërskool se Prestige Aand (alias Prysuitdeling).  Daar het ek my posisie ingeneem langs Gerespekteerde Skoolhoof en sy vrou, en Beheerliggaamsvoorsitter en Mevrou.  Die eer het ek verdien, omdat ek moes opdraf in die begin, en plegtig die geleentheid op gepaste wyse tweetalig open.

Ek was nogal net lus om ietsie te sê oor Spreuke 20:4 in beide tale van ons land wat ek ken. Zulu is nie meer een van hulle nie... In elk geval, Spreuke 20:4 sê: "Die Luiaard plant nie in die saaityd nie, en soek iets in die oestyd wat nie daar is nie..."   Ek het hulle vinnig verseker dat ek nou nie met die luiaards praat nie, want hier is ons dan om 'n pragtige oes te vier. Daar is hard in die saaityd gesaai- tyd op die harde banke en op die sportvelde deurgebring, om sukses te verseker. En daardie oes word vanaand gevier...  Maar vir die ouens wat nie daar kon wees nie (gebrek aan oes, sien?) en dié wat daar was vir Padpatrollie, het ek verseker dat die volgende saaityd binnekort aanbreek, en volgende jaar se oes kan heelwat beter lyk as vanjaar s'n.  Daar is altyd geleenthede om jouself te verbeter...  wyse woorde, né?

Dit het my nou diep laat nadink, soos die Prediker sou sê. En hier is 'n paar gevolgtrekkings oor die Prysuitdeling of dalk eerder: my ervaring van die Prestige aand...

1.  Maak nie saak hoe lank 'n Dominee op 'n Prestige aand praat nie, dit sal altyd te lank wees...  (onthou nou- ek was nog altyd so effens aandagafleibaar...) 
2.   Dis nie lekker om Grênd te wees nie. Dis nie lekker om daar heel voor te sit op die harde plastiekstoele vir 3 1/2 ure aanmekaar nie. Ek hou baie meer daarvan om buite die deure te sit en inkyk, op my eie kampstoel. En eendag gaan ek nog my gasbraaier ook saamvat, al dreig Annelie my.   En 'n koelboks. Met Windhoek Light in...
3. Daar is darem ongelooflike begaafde kinders in onse dorpie... 
4. Daar is baie kinders wat soos my skooldae presteer- net-net genooi na die Prestige Aand vir 'n kulturele aktiwiteit of Padpatrollie... Noudat ek daaraan dink, Padpatrollie was op my twee sussies se CV, nooit op myne nie... 
5. Daar uit die voorste gestoeltes lyk dit darem baie lekker as hulle so in die openbaar jou prestasies aflees en dit vat so lank... nie negatief bedoel nie, ek glo elkeen moet sy gawes ten volle benut, en dit is lekker as jy soms erkenning kry daarvoor.
6.  Die hartseer in die oë van party van die mees briljante kinders, omdat hulle dalk oorgewig is en nie so sosiaal aanvaarbaar voel soos die eerste netbalspan nie...  hulle dink hulle is nie so goed soos die ander nie, terwyl... 
7. Party rugbyspelers kry darem baie groot applous vir 'n enkele prestasie, en ander akademiese wrakke kry amper geen vir baie prestasie nie...  Gewildheid op skool is 'n vreemde ding, en 'n gejaag na wind... 
8. Die heel lekkerste ding van die Prysuitdeling is om na 3 1/2 ure op te staan van daardie stoele en jou alie te laat rus van die marteling! 
9. Soms wens ek ook dat daar soms in die grootmenswêreld gesê kon word as 'n mens presteer het in iets. In my werk is dit egter baie moeilik om te presteer. 
10. Ek is so dankbaar Prysuitdelings vind net een keer 'n jaar plaas! 

So al die Nylstromers- ek het mooi na julle kinders gekyk daar uit die voorste linie uit. En ek is trots op elkeen van hulle!  Dié met die agt vakprestasie sertifikate, die vier olimpiades en die sewe provinsiale sporttoekennings. En dié wat die Padpatrollie sertifikaat gekry het, en opgestap het, gelukkig in hulle eie menswees.

Ek het net in my lewe al gesien, soos die Prediker sou sê, dat die Skool se Prysuitdeling nie veel sê oor wie eendag in die Grootmenswêreld gelukkig gaan wees, en wie sukses gaan behaal nie.
Ons kinders was pragtig, en dit is vir my mooi...

Die Ma van ons huis is terug- business as usual...

Een van die spreekwoorde tussen my en Annelie is: "Too much reality, too soon..."

Dit gebeur basies elke keer wat een van die ouers alleen moes weggaan, en dan terugkeer.  Die ander ouer neem die vrag van verantwoordelikheid vir die huishouding op hulle skouers, soos die klere was in die wasmasjien, die daaglikse pendeldiens waarin almal getaxi moet word waar hulle moet wees, die daaglikse brood en melk koop en kos maak.  Die ouer wat weg is, geniet gewoonlik die stukkie rus en vrede sonder die res van die gesin se aandrang op behoeftes wat vervul moet word. Vir 'n ruk. En dan begin 'n mens verlang na jou mense, as jy lank genoeg van die huis af is, begin jy selfs verlang na die normale konflik van die gesin. Die verlange bou op- en dan uiteindelik kan jy by die gesin aansluit. Maar die res van die gesin se lewe het volgens ou patrone aangegaan. Die normale  wrywing en baklei vir persoonlike ruimte het onverpoosd voortgegaan. En as ma of pa terugkom, dan bars die fontein van ingehoude frustrasie oop. In plaas van 'n heerlike familiereunie word dit 'n moddergooiery- nommer 4 wil eerste sy storie van persoonlike leed met die afwesige ouer deel. Die gevolg: Too much reality too soon...


Donderdagoggend het Annelie om 10h18 geland, en saam met swaer en skoonsuster huis toe gery by die Wilgers... Ek het haar daar opgelaai. Die ma van ons huis wou vreeslik graag so vinnig as moontlik tuis kom. Dit het iets te doen met 24 uur op reis wees van ander skoonsus se huis af Dublin toe, eerste vlug Frankfurt toe, vyf ure oorstaan, tweede vlug Johannesburg toe. Al drie lughawens is gekenmerk deur onvriendelike doeanepersoneel.  Onpersoonlike wagplekke (net die rykgatte sit op die leerbanke met die flatscreen teevees en die Douwe Egberts koffie en petite pasteitjies.)  Toe ek haar oplaai, wou sy net by die huis wees...

Ons het vinnig ietsie gekoop om te braai by Food Lovers Market, en toe huis toe gegaan. Die eerste uur was heel lekker- geskenkies is uitgedeel, vreemde tjoklits is opgevreet.  Kort daarna wou die ou griewe begin kop uitsteek.

Ons het darem 'n heerlike aandete gehad. Ek het vir twee vergaderings afgevra, en vir my vrou op die Weber 'n hoender flattie en varktjoppies gebraai. Ons het dit geniet saam met Panini brood, en 'n lekker slaai. Ek wonder nou nog wie van die kiddies het die Bessiesap opgesuip wat ek vir haar tuiskoms gekoop het.

In elk geval, Ma is weer terug by die huis. Die kinders baklei steeds onverpoosd voort. Die Pa is steeds bedonnerd... Business as usual...

Die Fourie Ma en Dogters neem Ierland op horings...

Wat is 'n huis tog sonder 'n moeder?

Dit was nou al vier slapies sonder jou.  En ek het klaar weer my les geleer. Ek kan nie sonder jou lewe nie.  Dis net nie lekker om tuis te kom en jy is nie hier nie. Dis nie lekker om aandete te maak, en jy is nie hier nie. Dis nie lekker as die kiddies so baklei, en jy is nie hier nie. Dis nie lekker in die bed in die aand, en jy is nie hier nie...

Ek weet nie hoekom ons so kan vassit by tye nie. Ek weet net die goeie tye is baie meer as die slegte tye. Ek verlang na jou...

Ek is so bly jy kom volgende week terug!

Die Matriekafskeid

Om een of ander rede is daar twee datums wat elke dogter se pa vrees. Die Matriekafskeid. En dan die Grote...

Matriekafskeid is 'n ernstige besigheid. In ons dorp begin die kinders mekaar al in  Graad 8 vra. Met die hoop dat die gevraagde ene mooi sal ontwikkel in persoonlikheid, emosionele volwassenheid, banksaldo, en mees belangrik van dit alles in die jong hormoonfabriek se oë, dat die liggaampie van 'n standerd sessie mooi sal ontwikkel tot volwassenheid op al die regte plekke...

Dit lewer natuurlik ook komplikasies op- die vier1/2 jaar voor die tyd gevraery.  Want in die Hoërskool sal daar dalk nog baie verhoudinge ontwikkel.  X lyk vir Y so mooi op Lentedag, en dan ontstaan daar spontane kombustie van die romantiese hormonale sisteme, daardie wat tjoklits na die hart toe pomp. En die blommetjies blom, en die voëltjies die sing in C mineur...

Met Valentynsdag is X en Y saam by die sokkie, en skielik stap Z verby in 'n pragtige rooi rokkie... en woeps- daar trek X se belangstelling... maar hoe nou gemaak om sagkens van Y ontslae te raak wat oor twee 1/2 jaar saamgenooi is matriekafskeid toe? Komplikasies komplikasies....

Ek vermoed dit is baie makliker om 'n seun deur 'n Matriekafskeid toe te stuur. Jy sny sy hare in Februarie met 'n nommer twee knipper, jy koop in April vir hom 'n nuwe stel vellies,  in Junie koop jy 'n somershemp en das by Woolworths se someruitverkoping op special. En so begin September gaan huur jy vinnig 'n suit...

'n Jonge Dame, daarteenoor, is totaal 'n ander spesie...  Dit is meer kompleks om 'n dame te klee vir 'n matriekafskeid, as wat dit is om hernubare energie uit water te ontgin wat jy in 'n binnebrandmotor kan gebruik om jou Ford Figo aan te dryf.

Eerstens is daar die kwessie van die figuur. Geen vrou in die ganse geskiedenis van die mensdom het nog ooit gedink sy lyk mooi genoeg vir die twee groot dae nie.  Daar word ernstig gedieët tot depressie intree, en dan word tjoklits geëet tot hulle weer beter voel...

Tweedens is daar die kwessie van Die Rok... Daar word meer energie spandeer in die navorsing van die Rok as wat daar in 'n doktorale verhandeling oor die einde van wêreldarmoede ingaan.  Dis 'n verskriklike belangrike saak, as hier verkeerd besluit word, is die gevolge erger as die hongersnood in Somalië...

Sê 'n mens die resep waarmee die Rok gemaak word? Daardie ding wat op die bruin koevertjie is, met al sulke toebiepapier in... dan is Heidi Klum in die oorspronklike rok. Maar soos die Body Shop in Menlyn so lank gesê het in daardie pragtige poster- drie biljoen vroue in die wêreld, net 8 supermodelle...  O ja, hulle noem dit 'n Patroon. Ons manne ken dit as iets waarmee jy bokke doodskiet.  Vrouens wil seker maar "dressed to kill" wees...

Indien die Patroon gevind word, word daar jaloers gewaak oor die spesifieke een.  Dit is 'n groter geheim as die resep van Coca Cola daar in Atlanta se kluis... En as iemand anders dalk in daardie rigting kyk, kom die naels uit. "Nee, man, daardie resep sal jou net dik laat lyk... het jy al na Simplicity se reeks gekyk?"
Die Complexity patroon word soos die kroonjuwele opgepas.

Na die Patroon kom die Materiaal.  En daar werk dit nie om by die Indiese winkel in Klerksdorp in te stap,  en te vra wat is op Special vir R9.99 per meter nie... Aanbevelings vir  hessian vir daardie Afrika look val op dowe ore. Nee,  laat die oom vir julle vertel, materiaal is duurder as goud per meter.  Maar die probleem is nie die prys nie, dit kan jy op jou kredietkaart oor twee dekades afbetaal op budget...   Nee, dit is om die regte kleur, en tekstuur te kry...  Wat het geword van blou, groen, rooi en geel? Nee, daar is deesdae twee miljoen vier honderd drie en dertig duisend sewe honderd en twintig skakerings van blou.
Maar uiteindelik! Eendag, nadat die pa al sy polse afgekou het soos 'n mal hyiena, en die ma deur twee lorries vol Pienk Pilletjies geknibbel het, is dit daar... DIE MATERIAAL wat matriekdame se ogies laat blink. Ek dink dis makliker om die regte  huweliksmaat te kry as die regte materiaal...

Nou is dit Die Patroon, en Die Materiaal. Nou moet dit deur 'n kundige persoon aanmekaar gesit word. En daardie persoon se reputasie moet beter wees as die gemiddelde Nasa ruimteingenieur wat Space Shuttles aanmekaar gesit het...  Alles moet presies reg bymekaar uitkom, anders is die gevolge net so spektakulere gemors as die dag toe die Challenger laas gelanseer is...

Dit vat maande se beplan, knip, stik, aanpas, huil, dieëet, tjoklits vreet, liters water drink, oefen, aanpas, huil...
Maar, liewe potensiële vaders van jonge dames... hier eindig dit helaas nog glad nie. Jy is dalk nie eers halfpad nie.  Die Bykomstighede!  Het jy geweet dat daar binne 'n vyfhonderd kilomter radius 5239 skoenwinkels is? Weet jy hoe dit sukkel om Die Skoene te kry wat waardig gaan wees om by Die Rok te dra?  Daar moet eers deur 100 002 pare skoene gewerk word. En dan sal die finale keuse gewoonlik by die eerste winkel wat jy jare gelede saam met haar besoek het, stowwerig in 'n boks in die agterkamer lê- niemand anders het die potensiaal van daardie paar skoene raakgesien nie, en dit was enkele minute voor hulle geskenk is om iemand in Somalië se vlugtelingskampe te gaan skoei...

Soos die Matriekafskeid nader kom, word dit erger en erger (ja, jy is reg- lees ook duurder en duurder...) Jy moet by geboorte begin spaar vir Die Hare... Ek het op my rug geval. Met dit was Die Hare kos, kan ek, en die broers, vir vyf jaar lank gaan hare sny!  Daar is 'n trial run 'n maand voor die tyd, dat enige rampe 'n kans het om te herstel. Erens in die week voor die tyd word dit weer in Die Snit gesny. En erens, in die oggend voor die matriekafskeid, word dit weer GEBLAAS...

Dan is daar Die Make-up. Dit word sorgvuldig beplan, beter as wat Vincent van Gogh ooit na sy verfpalet gekyk het. Daar is ook drie miljoen en drie verskillende kleure van "Die hele vakansie op Clifton se strand gelê- bruin..."

'n Ander reuse kopseer, wat 24 maande voor die tyd al gereël moet word, is Die Aankoms. Nee, jy leen nie net jou ma se ou Beetle nie...  Die aankoms, dit is enige dag net so belangrik soos die Hollywood sterre se aankoms by die Oscars. Dit word deeglik beplan.  Motors word uit die groot stad uit gehuur.  Italiaanse sportmotors is natuurlik bo aan die lys. Maar dan is daar ook die Stretch Limo's. Afslaankapmotors van verskillende modelle.  Of, soos sekere jong manne by ons- op 'n leer rusbank voor aan die laaigraaf van 'n moerse groot John Deere trekker...  Jy moet kan Arriveer!  Die ganse sterrestelsel moet vir 'n oomblik tot stilstand kom en bewonderend toekyk hoe jy uitklim....

Na jare se beplanning gebeur die Matriekafskeid eintlik ongelooflik vinnig. Aankoms, plekke inneem, die dominee (dis nou ekke vanjaar) preek sy hart uit want driekwart van hulle gaan nooit weer tot hulle troudag in die kerk kom nie... Kalm, my kind!  Dan spiets die hoofseun en hoofdogter, dan spiets die skoolhoof, dan eet almal vinnig die heerlike aandete. Daar word so drie danse gedans... en dan is dit klaar. Dan jaag hulle huis toe om hulle gewone klere te gaan aantrek vir die Afterparty.... Terwyl die ouers nog sukkel met die gemengde emosies van die kind wat so mooi lyk, en die tweede huisverband wat nou afbetaal moet word na die twee ure van groot joy!

Liewe ouers, Matriekafskeid is nie vir sissies nie. En as ek so daarna kyk, dan begin ek ernstig worry- as dit nou al so gaan, hoe gaan ons eendag die Troudag oorleef?

Dankie Neeltje vir hierdie foto- die aankoms...

Die Eindresultaat van Jare se Drome...